Het verhaal van onze fietstocht naar Nepal is weer een stap verder. De afgelopen twee weken heb ik er bijna dagelijks aan gewerkt, tussen m’n opdrachten en andere dingen door. Vanmorgen heb ik hoofdstuk 5 afgerond, we zijn in Istanbul aangekomen. Wat inmiddels wel duidelijk is, is dat dit volledig uit de hand loopt. In het begin had ik nog het idee om de hoofdstukken als lange artikelen te schrijven, met veel samenvattende zinnen en alleen over de highlights beschrijvingen met details. Maar dat is niet hoe het gaat. Ik beschrijf de tocht van dag tot dag, trouw aan m’n dagboek, gps-posities van alle slaapplekken en de duizenden dia’s die ik film na film scan. Op Google Maps vind ik de achtertuin in Turkije waar onze tent stond, de koekjeswinkel in Griekenland en bijna elke plek waar ik een dia heb gemaakt. Het is de research voor een lange documentaire-serie geworden, een speurtocht naar plekken, een reconstructie van het verleden. Verslavend, omdat het zo ontzettend mooi is om alles weer te beleven, omdat ik zoveel terugvind en soms verbanden kan leggen die ik toen niet zag. Ik ben een onderzoeksjournalist, ontdek ik.

Of mensen dit allemaal gaan lezen? Ik betwijfel het. Gek genoeg komt dat het verhaal, in dit stadium, ten goede. Ik kan onbevangen schrijven, waarbij ik ervoor waak om trouw te blijven aan m’n gevoelens toen. Als ik de mist inga, zul je dat lezen, als ik m’n geluk niet op kan ook. Want dat reliëf is de essentie van reizen. Toen ik jaren geleden m’n schrijfambitie serieus nam, maar ook ontdekte dat niet alles waar ik zelf vol van was even interessant is voor publicatie, relativeerde ik dat door me voor te stellen hoe dat later zou gaan. Dat ik aan m’n schrijftafel zou zitten en dat een klein meisje, m’n dochter, met een peinzend gezichtje voor me kwam staan en vroeg “Jij vind de verhalen die je schrijft mooi he, papa?” Ehm… [er niet in slagend een trotse glimlach te onderdrukken] ja, zeker. “En mama vind je verhalen ook mooi hè?” Ja, mama vind het ook mooi wat ik schrijf! “Maar verder niemand he, pap?” Stilte. Slimme kinderen zijn niet altijd een zege. In werkelijkheid hebben we geen dochter, maar twee even slimme zonen. Die gelukkig met heel andere dingen bezig zijn dan de verhalen van hun vader.

Lees het, lees het niet. Ondertussen ga ik verder met hoofdstuk 6, Het koninkrijk van de zon. Door West-Turkije naar Göreme in Cappadocië. Waar we zien dat Istanbul en omgeving op hun grondvesten schudden.