Dat wat ik vorige week schreef, dat het in dit tempo juli zou worden voordat ik het verhaal naar Berlijn af heb, was verhelderend. Ik heb daar maar meteen iets mee gedaan. Vanavond heb ik dag vier van die tocht afgerond en gepubliceerd. Een dag waarin de tocht begint te leven, waarin hij reliëf krijgt, zowel letterlijk als figuurlijk. Dat duurde even. De dagen ervóór waren fiets- en belevenswaardig, maar ook tam. Een landschap hoeft niet spectaculair te zijn om het naar m’n zin te hebben, maar na meer dan driehonderd kilometer voortkabbelen begon ik erg te verlangen naar meer. Een tocht van deze lengte moet niet als een zondagmiddagrit gaan voelen. Op dag vier is dat niet gebeurd.

Nog een dag, dag vijf, en dan ben ik in de Harz. Daar ga ik iets nieuws doen, dat ga je snel genoeg lezen. Tot volgende week! En let ondertussen op de krokussen, de merels ’s ochtends en het bos dat weer geuren krijgt…