M’n verhaal over fietsen naar Parijs heeft een begin. Het zijn voor mij onstuimige dagen. Het stormt in m’n hoofd en ik ben gevallen, op een middagtocht door de omgeving. Ik kan me ’s nachts nauwelijks omdraaien, fietsjas die ik zo graag aan had aan flarden, fiets beschadigd. Dierbare dingen, omdat ze horen bij het fietsen. Meteen weer verder, maar me toch twee dagen ontzettend vervelend gevoeld. Fietsen is mijn escape, mijn manier om van de wereld te blijven houden. In die wereld legt een wegbeheerder een dikke betonnen streep midden op de weg, waar ik moet fietsen omdat er geen fietspad is. Een middeleeuwse oplossing om auto’s langzamer te laten rijden, auto’s waar ik niets mee te maken wil hebben, een straf-voor-te-hard-rijden die ik niet verdien maar toch krijg. Ik was met stomheid geslagen, net als de mensen die naast me stopten en me bijna niet geloofden toen ik zei dat ik niemand nodig had. Terwijl ik heel hard iemand nodig had, iemand die even zou zeggen dat het goed was. In de plotseling invallende kou was ik even nergens.

Er zitten zoveel verhalen in m’n hoofd, zoveel dat ik op wil schrijven. De drang om lezers te inspireren, ze te laten meevoelen hoe mooi het daarbuiten kan zijn, gewoon buiten, gewoon met een fiets.

Daar, toch een beetje een blog. Mijn elleboog is na twee dagen gestopt met bloeden, ik ga een nieuwe fietsjas kopen. Plannen maken voor m’n wintertocht. Het worden denk ik de Waalse Ardennen, Bouillon, een stuk RV7 dat nog niet af was, een nieuwe RV eraan vast. Drie of vier dagen. Ik ga beginnen aan m’n pagina’s over de fiets, die al duizenden woorden hebben, maar nog niet publiceerbaar zijn. Ik ga fietsen, schrijven, me verzoenen met het vertrekken van het licht, de winter proeven.

Als je tegenover me zou zitten, lezer, zou ik je bedanken voor je luisterend oor. Tot snel weer.