Meestal gaat de zomer als een vertrekkende reiziger. Waarvan je weet dat hij een keer afscheid neemt, al was je tijd samen nog zo goed. Je brengt de laatste weken van z’n bezoek door in de rust na het grote feest, als de meeste bezoekers naar huis zijn en je alle tijd hebt voor een goed gesprek. Het gesprek waarvan het eerder niet kwam.

Dit najaar was hij plotseling weg. Sneaky en onaangekondigd pakte hij z’n koffers en verdween, van de ene op de andere dag. De najaarsritten waar ik zo van houd waren er wel, maar het goede gesprek ontbrak. Het was ronduit koud, koel en grijs. Als ik dit schrijf komt hij toch nog even kijken, die reiziger. Het lage gele licht schijnt op de bladeren van de catalpa, buiten in de voortuin. Maar het feest lijkt echt voorbij.

Ik zoek m’n momenten. Vorige week was het precies vijfentwintig jaar geleden dat Elsbeth en ik elkaar leerden kennen. Een wederzijdse vriend had ons destijds beiden uitgenodigd om dia’s te komen kijken over fietsen in Turkije. We zochten allebei iemand om een verre en lange fietsreis mee te maken, misschien moesten we ‘ns met elkaar praten. Dat deden we. We maakten plannen, raakten verliefd, trouwden zelfs en vertrokken precies anderhalf jaar na de dia’s op die lange fietsreis. We raakten vergroeid, kregen twee geweldige mannen, bleven fietsen. Op die dag, vorige week, stond ik ’s morgens om zes uur met haar op en fietste met haar mee naar Den Dolder, waar ze juf is op een basisschool. In de Soesterduinen komt de zon op, we stoppen voor het moment. Ik maak een foto van Elsbeth, prijs me gelukkig met haar, met wat we geworden zijn en met wat we gebleven zijn. Geliefden en fietsers. Die reiziger mag dan vertrokken zijn, ik hoop dat zij nog heel lang blijft.

En oh ja, ik ben weer een dag verder met m’n verhaal over de tocht naar de Zuidpunt. Dag 4 staat erop. Een dag vol memorabele momenten, plekken en verlangens. Een echte fietsdag. Tot nader!