Het is een tijd geleden dat ik van me liet horen. Misschien dacht je dat ik in La Gleize de vrouw des friteries snikkend in de armen was gevallen, ten prooi aan de verschrikkingen van de Groene weg. Dat ik daarna heimelijk terug naar huis was gereisd en me in schaamte op m’n kamer had opgesloten, sindsdien zoekend naar een geschikt ceremonieel zwaard om in Japanse stijl nog iets van m’n eer te redden. Of misschien had ik datgene gedaan waarover ik al jaren fantaseer en was ik na Saintes-Maries-de-la-Mer doorgefietst, naar de vrijheid van een onbekende bestemming. Had ik de Groene weg alleen gebruikt als opwarmer.

De werkelijke reden is aanmerkelijk prozaïscher: de eindsprint voor m’n opdrachtgevers in de laatste maanden van het jaar. Werk. Arbeit. Работа. Dat heeft ergens toe geleid, de meeste van m’n opdrachten heb ik voor dit jaar afgerond, ik ben tevreden. Daardoor kunnen ook de facturen de deur uit, handig want – zo las ik ergens – december is een dure maand. Hoewel bij ons de kerstman is wie hij is, een sjofele poolzwerver die zelden onder de douche gaat en er bij ons niet in komt. ‘Ho ho ho vriend, ga gerust een deur verder’ is de boodschap die op de deur hangt, mocht betrokkene toch de neiging krijgen om aan te bellen. Nederland en kadootjes onder de kerstboom, raadselen van de menselijke cultuuroverdracht. Vermoedelijk gaan we over een paar jaar ook Thanksgiving vieren.

December voldoet aan alle verwachtingen. Temperaturen tussen de 5 en 10 graden, in afwachting van de kou die in januari en februari pas komt. Moeheid en gesnotter. Een lucht zo grijs alsof het de hele dag avond is. Kale bomen, donker dat vroeg komt en tot ver in de ochtend duurt. Slapen, nog meer slapen. Een lijf en hoofd die reageren op het gemis aan licht en de overvloed aan donker, sneller moe zijn, meer slaap nodig hebben. Daar heeft het verstand geen enkele controle over. Dat verstand zegt ons op dezelfde tijd op te staan als in hartje zomer, waardoor het lichaam ’s morgens in het stikkedonker zegt dat het helemaal niet de bedoeling is om nu al met de dag te beginnen. Daarom moet ik juist nu naar buiten, bedenk ik me. Om het bloed te laten stromen, weg van beeldschermen en sombere gedachten. Een neurobioloog kan je haarfijn uitleggen hoe dat chemisch gezien werkt.

Dat doe ik dan dus maar. Afgelopen vrijdag had ik een overleg in Eindhoven. Met de trein ernaartoe, fiets mee. Na het overleg terug naar Amersfoort gefietst, 110 kilometer door onbekende stukken Brabant en bekende stukken Betuwe en Heuvelrug. Stilstaan naast de Waal. Kleine geluiden in de schemer, golfjes die klotsen, een vogel die snatert, een aalscholver die op een paal z’n vleugels droogt. In het donker met veerponten de Waal en Nederrijn over, een vlucht ganzen die onzichtbaar overwiekt, het groene licht in de mast, het stille water. Toen ik thuis aankwam, was alle grijsheid uit m’n hoofd verdwenen en was de energie terug. Ik hield weer van december.

Ik ben in La Gleize niemand in de armen gevallen, maar heb er heerlijk geslapen, om de volgende dag weer verder te fietsen. Dag 3 van de tocht naar de Middellandse Zee is nu te lezen. Veel Plezier met Nicole en Michelle, tot snel weer.