Dag 5 van m’n tocht naar Rome staat erop. Een dag door regen en Frankenland. Nat en droog, afwisselend en eentonig, golvend en vlak, alleen en samen. Een fijne fietsdag, met veel water.

Nu het verhaal groeit en ik inmiddels 623 kilometer van huis ben wordt al schrijvend duidelijk hoe verschillend de dagen zijn. Ook m’n stemming heeft meer hoogteverschillen dan op kortere tochten. De landen en streken veranderen, het weer, de weg, de gesprekken of juist de afwezigheid daarvan. Vier weken onderweg betekent dat de realiteit niet bestaat uit de bestemming waar ik naartoe fiets, maar uit hoe de dag is. Het doel is een abstractie waar ik niets aan heb als de regen nat is, de dag lang of het restaurant dicht. Vreemd genoeg is dat ook nuttig. Ik ervaar, tastbaar, dat de volgende dag andere dingen brengt. Een nieuw begin, een ander avontuur. Het leert me om verder te kijken dan het moment.

De dagen worden nog twee weken korter, daarna begint de zon aan z’n terugtocht. Ik zie het gebeuren en geniet van de dagen. De donkerte die straks het licht extra licht maakt, de grijsheid in de bossen die ik tegenover het groen van april kan zetten. Heldere, koude avonden met een maansikkel (die door de bomen schijnt). Grijze druil die m’n jas donker kleurt zonder dat er druppels zijn. De kerstvakantie die nadert. ’s Avond met z’n vieren eten, gek doen, met op de Sonos heel hard Jump around (vanaf 0:25 herken je het, on-weer-staan-baar) of de hypnotiserende dreun van Way 2 sexy.

Soms slaat het donker in me toe. Dan stoor ik me, op weg naar de Albert Heijn, aan alle voedselscooters die door de straten racen. Stuk voor stuk omdat ergens iemand te lui is om zelf z’n eten te halen. Bijna thuis een bestelauto van Hello Fresh. Stel je voor dat je je kostbare tijd verkwist met het zelf inkopen van wat je die avond eet. Het idee.

Dan weet ik dat het donker toeslaat.

Wat ik daartegen doe is naar buiten gaan. Afgelopen zondag verhuisde (en toch klinkt ‘verhoos’ logischer) m’n jongste zus, ik ging haar helpen. Blijkt ze me pas om 12 uur nodig te hebben. In Nijmegen. Ik check het KNMI, beetje drizzle, wind variabel, 4-5 graden. Ik start BaseCamp op, maak een route, 67 kilometer. Beetje om, door het bos, stuk onverhard, met de pont de Nederrijn over. Avontuur, heel klein, maar avontuur. Om half acht ’s ochtends zit ik op de fiets, het is nog donker. Fiets uitzinnig door de matgroene weilanden buiten Amersfoort, kom door een stuk bos met alleen een wandelpad, wurm m’n fiets door een hekje, steek de rivier over, heb zelfs de Betuwe lief.

Maandag lukt het me nauwelijks om te werken, zo vol ideeën en onrust zit ik. Dinsdag lukt het werken weer. Vanmorgen, net onder de douche vandaan, zet ik op YT Canonball op van The Breeders. Daarna Godless van The Dandy Warhols. Ik dans door m’n werkkamer, niemand ziet het, met in m’n hoofd landschappen waar ik doorheen fiets, plannen voor de zomertocht volgend jaar, als de zon me verliefd laat zijn op elk bos en elke heuvel. Dan fiets ik in m’n hoofd. Want fietsen, daar word ik heel gelukkig van. Dan is zelfs in de winter het donker heel ver weg.

Tot snel weer.