Twee weken geleden, op zondag 23 juni 2024, stonden Elsbeth en ik op het strand bij Noordwijk. Samen met, langs de hele Nederlandse kustlijn, 30.000 anderen. We vormden The Climate Chain. Ik stond er niet uit protest, noch uit boosheid of frustratie. Uitkijkend over de zee, die kleine kwalletjes op het natte zand legde, opkijkend naar de blauwe lucht waarin meeuwen op de wind dreven, was het een daad van liefde.

Het is moeilijk om iets dat me zo dierbaar is niet met venijn te willen verdedigen: de natuur waarin ik kan verdwalen en nadenken. Die me, zo anders dan de mens, confronteert met iets dat groter is dan ikzelf. Al sinds ik van m’n moeder verder weg mocht dan alleen de straat uit, is die natuur een stille vriendin die me gelukkig maakt en me soms troost. Ze heeft me steeds laten zien hoe mooi de wereld is, hoe kostbaar, hoe aards en onaards tegelijk. Het is moeilijk om niet heel boos te worden als die wereld bedreigd wordt.

En toch probeer ik niet boos te zijn. Boosheid leidt de aandacht naar de vorm, weg van de inhoud. In het leger is er tijdens m’n opleidingen vaak op me gescholden. Door vakmensen die lieten doorschemeren dat het allemaal één groot spel was en die me harder lieten zweten dan ik voor mogelijk hield, maar me trots lieten terugkijken op wat ik voor elkaar gekregen had. Er waren er ook die dat vermogen niet hadden. Als je een volwassen vent hoort foeteren dat je de rubber hakken van je schoenen niet met schoensmeer gepoetst hebt, wekt dat alleen het idee op dat de ander ze niet allemaal bij elkaar heeft, op het beangstigende af. Boosheid roept weerstand op, over het onderwerp gaat het niet meer. Denk aan het blokkeren van snelwegen of het besmeuren van kunstwerken. De aandacht gaat naar de vorm en de daders, de inhoud van de boodschap blijft beschadigd achter.

Ik zou, in gesprekken over klimaat en milieu, kunnen proberen de ander te overtuigen, in een woordenstrijd die we ‘debat’ noemen. Een vreselijk woord, dat het beeld oproept van witte overhemden met ongewassen stropdassen. Ooit een discussie gezien waarin de een de ander overtuigde? Waarin de ander zei “eigenlijk heb je wel gelijk” of “zo had ik het nog niet bekeken”. In discussies gaat het over winnen. En omdat verliezen onrustbarend vaak gaat over verlies van ego, zakelijk belang of persoonlijk belang, wil niemand verliezen. Met hand en tand niet. We buigen ons hoofd niet meer, dat leren filmhelden ons: I will win, or I’ll die trying. Discussies leiden hoogstens tot de greep naar de schep, om zich nog verder in te graven.

Waardoor ben ik zelf veranderd? Door te ervaren en te zien. Vrienden die de wereld over fietsten. Fietsten! (kon dat dan?) Vrienden die de fiets namen naar hun werk, niet eens een auto hadden (kon je dan wel overal komen?) Maar ook, maar vooral, door in die natuur te zijn. Langs de bomen met een vroeg vogelconcert, op weg naar Den Dolder. Fietsend in de zonsopgang in Midden-Frankrijk. Over de hei met vochtpareltjes in de spinnenwebben. Door het gevoel toch overal te komen, en niet meer hoeven te zijn waar ik niet kan komen. Vrij te zijn en de balans te vinden die bewegen brengt, in de frisse ochtendlucht op weg naar een opdrachtgever, naar een ver reisdoel of naar het strand van Noordwijk. In een daad van liefde.

In de afgelopen weken ben ik bezig geweest met het fine-tunen van verhalen en informatiepagina’s. Teksten herschrijven, foto’s vervangen en informatie updaten. Je zult bijvoorbeeld merken dat een klik op een foto die foto in een doorzichtige laag vergroot – een functionaliteit die nog ontbrak en die ik (foto voor foto, ik verveel me niet) stilaan uitbreid over alle pagina’s.

Op de drempel van de zomervakantie moeten nieuwe fietsdagen van bestaande en nieuwe verhalen even wachten. Die draad pik ik na de zomer weer op. Ik wens je een fijne zomer toe, met behalve zon ook de inspiratie om de wereld, die mooie wereld, te ontdekken. Laten we als fietsers die inspiratie uitdragen. Wat je ook gaat doen: heb een mooie tijd en een mooie tocht.

Piet.