Een tijdje geleden las ik het ergens, vandaag voelde ik het zelf: wat er in deze tijd ook geannuleerd wordt, de lente gaat door. Daar heeft niemand invloed op, daarvoor gelden geen regels.

Het zijn niet alleen de krokussen die ik gisterenmorgen voor het eerst in de knop zag, het is alles. Het ruikt anders buiten, op de veldrijtraining vanmorgen voelde ik even de warmte van de zon op m’n wangen. Het licht is anders, de natuur krijgt een andere kleur. We stevenen onafwendbaar af op maart. Die gaat vast nog gekke dingen doen, het is meestal een extra wintermaand, maar het begin is er. Ziel en zaligheid, het begin is er, het licht komt echt terug.

Het doet iets met m’n toekomstplannen. Die staan nog steeds in de kast. Op 23 april zou ik willen vertrekken richting Rome, maar er is niets in mij dat daar nog op rekent. Het zal eind juni worden, met een overlap van de zomervakantie. Ik heb moeten slikken, ik heb een paar rotmomenten gehad – wie niet, deze dagen – toen ik me realiseerde dat dat de realiteit gaat zijn. Eind juni lijkt nog zo ver weg.

Maar met elke blauwe lucht, met elke geur in het bos die er maanden niet was, groeit m’n spirit. De afgelopen maanden ben ik verdergegaan met de voorbereiding voor Rome, de afgelopen weken heb ik dat opgeschreven, vandaag heb ik dat toegevoegd aan de pagina Naar Rome, nu te lezen. Er komt nog meer, maar dat is nog niet klaar voor publicatie.

De tracks van de hele 2165 kilometer zijn af, m’n bagagelijst werk ik regelmatig bij. Pedalen vervangen. Mini-tube tandpasta gekocht. Instantmaaltijden, oploskoffie. Kleine dingen, want m’n spullen zijn een standaardpakket geworden dat gelukkig meerdere keren per jaar uit het clipkrat komt. Minder vaak in het afgelopen jaar, en in de afgelopen jaren nog niet eerder voor een tocht van drie weken. Het steeds weer schaven aan die bagagelijst, het kopen van de laatste dingen houdt de spirit in leven. Want het gaat echt gebeuren, dat moment waarop ik wegfiets komt een keer. Een nieuwe spirit.