Kamperen op de Lüneburger Heide, op weg naar Stavanger, april 2023.
Foto boven: een week rust in het Pin Seng Hotel, Penang (Georgetown), Maleisië. De verf bladderde van de muren, de tl-verlichting (standaard in alles dat door Chinezen gerund wordt) was niet erg romantisch, maar we voelden ons er veilig en happy. Wereldplek.
Bij de voorbereiding van reizen en kortere tochten kijk ik naar de ervaringen van anderen. Ik heb veel gehad aan de verhalen en adviezen van fietsers die tochten hebben gemaakt die vergelijkbaar zijn met m’n eigen plannen. Daarom deel ik mijn eigen bevindingen graag met je in de hoop dat je er wat aan hebt.
Ik heb jarenlang gewerkt in de wereld van outdoor-uitrusting en -kleding, eerst als vertegenwoordiger en techniek-vraagbaak, daarna als schrijver van achtergrondartikelen over spullen en kleding. Mijn CV op dat gebied (onderaan de pagina) geeft een indruk van m’n achtergrond.
Informatiepagina’s | Uitrusting
Er zijn meer pagina’s in de maak.
CV
Bagagefietser zijn Fietsen met bagage doe ik sinds 1992, in twee periodes. Op m’n eerste fietstocht fietste ik in m’n eentje van Helsingborg naar de Noordkaap. Ik gooide mezelf – met precies 213 kilometers aan bagagefiets-ervaring – in het diepe en bleek te kunnen zwemmen. Maar diep ging ik. Ik werd fietser in hart en nieren. Na nog wat fietsvakanties maakte ik in 1995 en 1996 m’n eerste fietsreis. Samen met vriendin Berber begon ik in Jakarta en fietste ik op Sumatra en in Maleisië, Thailand, India, Nepal en weer door India. Vliegen van Delhi naar Rome en daarna fietsend terug naar Nederland. 9000 Kilometer fietsen (hier niet gepubliceerd) en vier weken lopen rond de Annapurna’s in zo’n 10 maanden. Omdat ik nog een keer, en langer, weg wilde ging ik op zoek naar een nieuwe fietspartner – Berber en ik waren inmiddels ieder onze eigen weg gegaan. In het najaar van 1997 kwam ik Elsbeth tegen en begonnen we samen aan de voorbereiding van een lange reis. We bleken het ook op het persoonlijke vlak goed met elkaar te kunnen vinden, dus op 29 maart 1999 gingen we in ondertrouw, om een dag later weg te fietsen uit Amsterdam. We bleven lang weg. Dat verhaal ben ik nog aan het vertellen, maar het werden uiteindelijk 23.500 kilometer. Na wat fietsvakanties in Zuid- en Noord-Europa kwamen er vanaf eind 2005 twee mooie mannen in ons leven, en bleven de fietsen een tijdlang in de garage staan.
Echte liefde gaat nooit over. Dus toen die mannen groter en zelfredzamer werden, begon ik in 2014 aan m’n tweede fietsersleven. Meerdaagse tochten, zoveel mogelijk de auto laten staan om weer fiets-fit te worden en een nieuwe duik in fietsmaterialen, uitrusting, navigatie en routes. Ik kocht een nieuwe fiets, nieuwe spullen en begon in 2016 deze website. Alles bij elkaar kom ik inmiddels aan zo’n 57.500 bagagekilometers. Dat lijken er redelijk wat, maar het maakt me een kleine jongen in vergelijking tot iemand als Frank van Rijn.
M’n eerste bagagefiets, een Orbit-randonneur.
Bagagefietsen M’n eerste bagagefiets, een maatfiets met een frame van Orbit (een Engelse framebouwer uit Sheffield), bouwde ik grotendeels zelf op – in Antwerpen, begeleid en geïnstrueerd door een bevriende fietsenmaker – en op basis van een eigen onderdelenlijst. Omdat dit op de Noordkaap-tocht geen optimaal frame bleek, kocht ik in 1995 een eveneens zelf samengestelde maat-randonneur van Snel (een Cruiser 28″), waarop ik onder andere de twee lange reizen maakte. Na 40.000 kilometer mocht de Snel met pensioen, en kocht ik eind 2014 bij Vittorio m’n derde bagagefiets, opnieuw een maatfiets op basis van eigen wensen.
Sinds april 2020 heb ik een ligfiets van Nazca.
Andere fietsen Oudste zoon Dirk wielrent bij Wielervereniging Eemland. Zelf heb ik daar zo’n acht winterseizoenen jeugdrenners begeleid tijdens veldrijtrainingen. Daardoor heb ik een goed beeld van wielrenners en de eigenschappen en onderdelen van veldrijfietsen, racefietsen en mountainbikes. Dat komt van pas bij de uitleg van wat de verschillen zijn tussen bagagefietsers, wielrenners en mountainbikers en wat er eigen is aan een bagagefiets.
Uitrusting Toen ik in 1990 de krijgsmacht verliet en een carrière als beroepsofficier aan de kapstok hing, ben ik opnieuw bij nul begonnen en gaan studeren. Om dat te kunnen betalen (en niet te hoeven lenen) ging ik een paar dagen per week werken bij een importeur voor kampeer-, reis- en bergsportmateriaal. Als vertegenwoordiger ging ik met merken als The North Face, MSR, Eagle Creek en Black Diamond langs alle outdoor-winkels in België en Zuid-Nederland. Dat liep op een prettige manier uit de hand. Ik bleek te kunnen verkopen, en ik bleek het leuk te vinden om álles te weten over de spullen die ik verkocht. Ik ging fulltime werken (en parkeerde het afstuderen een tijdje), clinics geven aan verkoopmedewerkers en werd op beurzen de pers-contactpersoon voor bladen als Op Pad. Na mijn afstuderen en de fietsreis met Elsbeth werd ik zzp-er en verbond ik me een aantal jaren aan het blad Outdoor Magazine, als vaste schrijver van ’technische’ artikelen over onderwerpen als slaapzakken, branders, waterzuivering en outdoorkleding. Al ben ik sinds 2006 geswitcht naar de wereld van tunnels en tunnelveiligheid, nieuwe materialen en uitrusting blijven me interesseren, al was het maar omdat ik ze als bagagefietser blijf gebruiken.