Van 4 tot en met 30 juli 1992 fietste ik van Helsingborg (Zuid-Zweden) naar de Noordkaap. Onder de links naar de delen van het verhaal staat de aanloop naar deze eerste fietstocht in mijn bagagefiets-carrière.
Hoe het begon
Met het verhaal van mijn tocht naar de Noordkaap begint ook mijn fietsgeschiedenis. Om precies te zijn begint dit verhaal aan een kampvuur aan een Zweeds meer, in Värmland, september 1990. ’s Avonds, als de schemer de voorbije dag bedaart en de verhalen komen. Onder de sparren staan tenten, het meer van het Glaskogens naturreservat rimpelt en weerspiegelt de geel en lila gekleurde hemel. Ik werk bij de krijgsmacht, als plaatsvervangend compagniescommandant van 444 infanteriebeveiligingscompagnie, en heb een rugzaktocht georganiseerd voor de soldaten en kaderleden van mijn eenheid. Een afscheidstocht, want ik ga het leger verlaten. Mijn commandant, Ries, heeft zijn buurman meegenomen, Dirk. Bij het schijnsel van het vuur vertelt hij hoe hij een paar jaar daarvoor samen met zijn beste vriend Henry naar Australië is gefietst. Ze gingen een jaar weg en lieten Nederland achter zich. Alleen hun fietsen namen ze mee, hun fietstassen gevuld met wat ze onderweg nodig hadden, in hun hoofd een bestemming en een plan hoe daar te komen. Ik luisterde en ik luisterde. Het idee om met je fiets (je fiets!) naar de Nederlandse grens te rijden, en deze dan voorbij te gaan, naar een volgend land. En daarna nog verder, naar weer een land, en weer een. De vrijheid. En niemand die je tegenhoudt. Niemand die tegen je zegt ‘de fiets, dat is om even naar de stad te gaan, of naar je werk.’ Ze fietsten naar Turkije en er voorbij. Naar India, Indonesië en uiteindelijk naar Australië. Op hun fietsen. Kon dat dan? Natuurlijk, zei Dirk, wij hebben het gewoon gedaan.
Toen het vuur gedoofd werd en het tijd was om te gaan slapen liep ik terug naar mijn tent. In mijn hoofd was het kermis. Ik was in de ban van de onrust, een gewekt verlangen, een nieuw plan. Ik ging ook fietsen. Ver en lang. Zeker weten.
Oefentocht
Ik had geen zin om mijn fietsplannen heel geleidelijk op te bouwen en eerst, met bijvoorbeeld een geleende fiets, op een korte tocht te kijken of het wat voor me was. Bij mij is het niets of alles. Als ik een plan heb, wordt het alles. Het voelde meteen alsof dit bij me hoorde. Als een antwoord op een vraag waarvan ik eerder het bestaan niet wist. Maar ik besefte ook dat het, ondanks al mijn gedrevenheid en grote ambities, niet slim was om zonder elke ervaring meteen lang en ver weg te gaan. Daarom toch een oefentocht waarop ik het vak kon leren. Naar de Noordkaap fietsen klonk zowel magisch als uitvoerbaar. Een klassieker onder fietsers, een doel dat tot m’n verbeelding sprak. Nog geen twee jaar later, in de zomer van 1992 was het zover. Ik fietste in mijn eentje van Helsingborg naar de Noordkaap. Het fietsen en ik vonden elkaar, de liefde was bezegeld.
Zo begon het.
Artikel
Over deze tocht schreef ik jaren geleden een artikel in het blad Outdoor Magazine (bestaat nu niet meer), waarvoor ik in de jaren negentig bijdragen verzorgde in de vorm van columns, verhalen en achtergrondartikelen. Hier en daar gedateerd (op het laatste stukje naar de Noordkaap is de pont vervangen door een tunnel), maar aan de andere kant ook weer niet. Aan Zweden heb ik nog steeds mijn hart verloren. En ook de natuur, de wolken en de vergezichten zijn gebleven. Hell, ik zou het morgen zó weer doen! Veel plezier met dit wat oudere verhaal, dat ik heb geredigeerd en aangevuld aan de hand van dagboekaantekeningen, en voorzien van scans van dia’s die ik onderweg heb gemaakt.