Een jaar en een maand geleden zat ik hier en schreef een groot stuk aan mijn pagina Naar Rome. Het Rome-plan kreeg vorm en energie. Nu zit ik hier weer, onder de abri bij het zwembad van onze familie in Frankrijk. Elsbeth en de mannen zwemmen, ik zit hier opdrogend te tikken. Drieënhalve week geleden kwam ik in Rome aan, een paar dagen daarna kwam ik hier aangefietst en liet alles achter om met de trein naar Amersfoort te gaan. ‘De cirkel is rond’ zou ik in een fantasieloze bui kunnen schrijven. Maar zo is het niet. De loop der gebeurtenissen vormt geen wiskundige figuur. De eenvoudige realiteit is dat ik hier vaak en graag ben en dat er veel ideeën worden geboren. En dat ik hier naartoe kan vluchten als m’n fiets – ook nadat de ongelooflijk hulpvaardige mevrouw van NS International een uur lang alles heeft geprobeerd – niet in de trein de Alpen over kan en ik onverwacht en snel naar huis moet.

Gisteren heb ik m’n spullen schoongemaakt die hier op me lagen te wachten. De spullen die ik drie weken lang elke dag inpakte op weg naar Rome. Als ze door m’n handen gaan ben ik meteen weer terug in de wereld die nog maar kort achter me ligt. Herinneringen en heimwee. Verlangen en onrust. Ik kan niet wachten om het op te schrijven, omdat het dan allemaal weer terug is en ik de tocht opnieuw maak. In m’n hoofd zitten scenes, dialogen, beelden en indrukken, kant en klaar.

De zomervakantie is er nog, maar m’n blik dwaalt over het najaar. De behandeling en het herstel van Elsbeth komen eerst, daarachter sluimert het verlangen om opnieuw op m’n fiets te stappen en weg te rijden. Ik kijk uit naar een solotocht in de herfst, zodra dat weer kan, en verlang naar koele dagen in stille bossen. België waarschijnlijk, Duitsland misschien. Nieuwe ideeën, nieuwe plannen. Ze zullen hier gaan verschijnen, net als het verhaal van de tocht naar Rome. Fietsen en schrijven, ik kan niet wachten.