Dag 9 van m’n fietstocht naar Berlijn heeft het licht gezien. Nu te lezen. Toen ik begon met schrijven dacht ik snel klaar te zijn. Het stuk van Mosigkau naar Rädigke is geen routedeel met adembenemende landschappen of bedwongen toppen. Maar het is wel een dag door het oosten van Duitsland, door stukken waarvan ik geen meter kende, met – soms letterlijk – van alles onder de oppervlakte. Terwijl ik m’n ingesproken aantekeningen uitwerkte ontdekte ik hoeveel verhalen ik onderweg ben tegengekomen. Van mensen die vroeger in de DDR woonden, echte mensen die m’n ontbijt maakten of zelfs voor mij de campingbeheerder gingen betalen. Deze dag zit vol met geschiedenis. Dat hielp niet mee bij de schrijfsnelheid, ik wil m’n Berlijn-verhaal afronden – de volgende oktobertocht staat voor de deur. Maar ik kan niet ontbijten in een DDR-pension zonder te luisteren naar wat daar vroeger gebeurde, langs de Junkers-fabriek fietsen zonder af te stappen om een echte Russische MiG te zien of in Wittenberg zijn zonder iets te schrijven over Martin Luther.

Het was een dag vol kralen aan een ketting, allemaal met een andere kleur en vorm. Ik hoop dat het het wachten waard was. Ondertussen ga ik verder met dag 10, de laatste dag. En bereid ik me voor op de herfsttocht van 2020.