Het vergde wat tijd – bedankt voor je geduld, lezer! – maar dag 2 van m’n tocht naar Rome is nu te lezen. Het is me niet gelukt om het bij een paar alinea’s te houden, al schrijvend blijf ik me verbazen over hoeveel indrukken ik op een dag opdoe. Ik spreek ze onderweg in op m’n telefoon, maak foto’s en video’s, en kan daarom zonder moeite de details weer terughalen. Het is een heerlijke escape om op die manier de tocht opnieuw te beleven.

Het zou een beetje gek zijn, realiseer ik me, om in dit bericht niets te zeggen over hoe het met Elsbeth gaat. Het bericht van ruim twee maanden geleden geeft daar alle aanleiding toe.

Het gaat goed met m’n lieve vrouw. Ze is een week geleden geopereerd en herstelt met grote sprongen – haar gezonde fietslijf helpt daar absoluut aan mee. Het huis staat vol bloemen, we maken alweer grappen over moeders/vrouwen die best weer aan het werk kunnen als ze ook weer appeltaart kunnen bakken. De chirurgen meldden dat de operatie goed is verlopen en dat de tumor – want daarover gaat het, dat had je waarschijnlijk geraden – helemaal verwijderd is. Naar het nu lijkt voorgoed. Nog niet alle uitslagen zijn binnen, maar de verwachting van een volledig herstel lijkt een ferm fundament te hebben. Ik vond het verschrikkelijk dat er werd gesneden in de persoon die me, met m’n zoons, het meest dierbaar is. Mijn liefde voor haar zit in m’n ziel, ik val niet zo snel om maar heb voor het eerst sinds lang gewankeld. We staan weer en we staan er weer. Gelukkig.

Tot nader!