Foto hierboven: zonsopkomst bij Heusden, op de laatste fietsdag.
Van 26 april tot en met 1 mei 2021 fietste ik van Amersfoort naar de zuidelijkste punt van Nederland en terug. Ik had me voorgenomen om ook eens in het voorjaar een tocht te fietsen, tot nu toe deed ik dat voornamelijk in het najaar en in de winter. Dit pandemie-jaar had ik daar – vreemd genoeg – de kans voor. Normaal gesproken gaan we in de meivakantie naar familie in de Drôme, Frankrijk. De grenzen waren echter nog ferm gesloten voor reizen zonder noodzaak dus we bleven in Nederland. Die kans heb ik benut.
Fietspad bij Puth, tussen Sittard en Voerendaal.
Fata morgana
Wat plannen betreft was ik aan het zwemmen, of beter: aan het dobberen. Ik had vrede gesloten met het idee dat eind april naar Rome fietsen niet mogelijk was. Maar met alle berichtgeving rond de enorme pieken in besmettingen en ziekenhuisopnames zag ik ook een Rome-poging begin juli als een fata morgana aan de horizon verdampen. Met m’n verstand kon ik beredeneren dat het moment zou komen dat ik weer de grens over zou kunnen, dat ik nieuwe tochten zou kunnen maken in m’n geliefde België, dat ik richting onbekende bossen, rivieren en dalen zou kunnen fietsen. En zelfs naar Rome. M’n gevoel bleef daarbij achter. Eerst zien, dan geloven. Maar ik moest fietsen, mezelf resetten, het fietsgeluk hervinden. De keuze was eenvoudig: op de bank blijven zitten en blijven somberen over afgelaste plannen en een onzekere fietstocht-toekomst, of iets bedenken binnen de landsgrenzen dat tot de verbeelding zou spreken en me die sprank avontuur zou geven. Ik startte BaseCamp op en staarde naar de kaart.
Het moest in elk geval richting het zuiden gaan. In Nederland is dat Limburg. De provincie van m’n ouders, van m’n hele familie, van gelukkige jeugdherinneringen. Ik was al ‘ns naar de Noordkaap gefietst. Er bestond ook vast zoiets als de Zuidkaap, maar dan binnen Nederland. Bij gebrek aan een zuidkust werd dat de Zuidpunt. Dat ligt in Limburg, op een steenworp afstand van waar de Benjaminse-route naar Rome de grens over gaat. Hoe beter ik de kaart bestudeerde, hoe beter dingen begonnen te kloppen. De rest van het plan kostte me een paar minuten om te bedenken. Het uitzetten van een eigen route, verdeeld over zes dagen, was een paar avonden werk. Het plan was er, de gps-tracks en de tijd. Al geloofde m’n hoofd nergens meer in, al was ik moe en geblesseerd en waren m’n verwachtingen laag, de Zuidpunt zat in m’n hoofd. Als een lichtpunt en een baken waar ik naartoe ging navigeren.
En dus stapte ik op maandag 26 april op de fiets. Zonder verwachtingen, maar met een plan en een lichtende stip aan de horizon. Naar de Zuidpunt.
Klik voor het verhaal ervan op een van de onderstaande links. Werk in uitvoering.
Dag 5 | Weert – Heusden
Dag 6 | Heusden – Amersfoort