Foto hierboven: de cathédrale Notre-Dame de Paris bij aankomst (toen nog met dak en torentje).

Van 17 tot en met 21 oktober 2018 fietste ik van Amersfoort naar Parijs, via de route van Paul Benjaminse die in Eindhoven begint. Klik voor het verhaal van de tocht op een van de onderstaande links, daaronder staat de aanloop.

Dag 1 | Amersfoort – Borkel

Dag 2 | Borkel – Malonne

Dag 3 | Malonne – Landouzy la Ville

Dag 4 | Landouzy la Ville – Attichy

Dag 5 | Attichy – Parijs

---

De aanloop

Half oktober 2018 fiets ik naar Parijs. Dat is het plan, omdat ik het kan regelen en dingen op hun plaats vallen. Eindelijk.

Ik was een tijdlang dolende. Ik zat klem – een soort writers-block, maar dan als fietser. Het lukte me niet om een drie- of vierdaagse tocht te bedenken die geen herhaling was van wat ik al gedaan had. Voor m’n gevoel had ik alle routes die na een korte treinreis de grens over gaan al gedaan. Het idee om alle Waalse RV’s te fietsen was nog springlevend, maar de RV’s die vanuit Zuid-Nederland te befietsen zijn, zijn op. Ik ben toegekomen aan de routes die dieper in Wallonië liggen, maar de vraag is hoe ik daar naartoe ga. Met de auto naar het beginpunt doe ik alleen als het niet anders kan, autorijden confronteert me met datgene wat ik op de fiets achter me wil laten. Jongleren met op tijd komen, files en parkeerplaatsen zoeken. Daar zit niets tussen wat mij ook maar in de buurt brengt van het geluks- en vrijheidsgevoel dat ik in het fietsen vind. Dus: de Belgische spoorwegen. Maar mag m’n fiets wel mee, ben ik niet een halve dag bezig en… Eigenlijk gewoon gezeur, waar ik zelf versteld van stond. What happened to de wereldfietser die nergens mee zit?

Simpel

Het zat me in de weg. Rond Kerst 2017 lukte het me niet om een tocht te bedenken die als avontuur zou voelen en die in twee dagen zou passen. Maar misschien maakte ik mezelf dat alleen maar wijs. Toch móest ik weg, daar is de grijze wintersfeer te mooi voor, als je het land helemaal voor je alleen hebt. Dus heb ik het heel simpel gehouden. Ik ben van Amersfoort naar Maastricht gefietst. Ik dacht dat het suf zou voelen, maar het was een mini-avontuur waar ik versteld van stond. Inmiddels hier te lezen.

Niet

Dit voorjaar fietste ik drie dagen door de Eifel. Toch met de auto naar Einruhr, en dan een rondje door de Duitse natuur. Als ik eerlijk ben vond ik het niks. Veel paden en kleine wegen waren nieuw voor me, maar het avontuur was er niet. Het sprankelde niet. Voor het eerst voelde ik me alleen, ‘wat doe ik hier’ dacht ik op een avond voor m’n tent. Het was het fietsen van een rondje. Het was de auto. Het was het niet.

Deze zomer groeide in mij het onbehagen over de afgelopen tochten. En over de tochten die er helemaal niet waren.

Tijdens onze kampeervakantie in de V.S. besefte ik dat ik nieuwe dingen moest gaan doen. Mijn herontdekking van het fietsen, met nieuwe uitrusting, nieuwe tochten en de start van deze website, is inmiddels een uitvalsbasis geworden. Het is niet langer een doel, maar een startpunt voor meer. Ik zit weer ferm in het zadel en ben toe aan the next level. Aan het kampvuur in de Amerikaanse natuur kwamen de ideeën weer, de plannen, de grote zoete onrust.

Echt weggaan

Het plan voor de herfstvakantie was snel gemaakt. Een gemakkelijk te regelen tocht die wel voelt als avontuur. Naar Parijs. Een gespreid bedje, met een route die door iemand anders is voorbereid en een eindpunt waarvan ik weet dat het vervoer terug voor m’n fiets en mij niet ingewikkeld is. Eigenlijk niet zo ver, eigenlijk niet moeilijk, maar het voelt toch als echt weggaan. Om dat gevoel te versterken begin ik bij de voordeur, hier in Amersfoort. Volgens de gps-tracks is het – inclusief de verbindingsstukjes tussen de route en de campings onderweg – 634 kilometer. In vijf dagen fietsen, met kamperen onderweg. Ik moet er in mijn enthousiasme voor waken om geen (wat daglicht betreft) te lange dagafstanden te plannen, maar de route is grotendeels vlak en 125 per dag lukte prima op de tocht Eindhoven-Dinant-Maastricht, die voor een groot deel de route naar Parijs is (eigenlijk helemaal, maar dat leg ik in dat verhaal uit).

M’n fietstent is weer schoon na vier weken national parks in de V.S., de nieuwe editie van de routegids van Paul Benjaminse is binnen en ik ben campings aan het reserveren. Niet heel eenvoudig, want die zijn niet dik gezaaid en bovendien half oktober al deels gesloten. Binnenkort mag m’n fiets nog even onder het mes, de ketting en cassette zijn 8000 kilometer geleden voor het laatst vervangen – met die levensduur ben ik tevreden.

Twijfels

Dan, een week voor vertrek, komen alsnog de twijfels. Op YouTube heb ik net alle afleveringen gezien van een vlog van Bas Jongerius, die in zijn eentje van Amstelveen naar China fietste. Een mooi verhaal, en mooi verteld. Het is moeilijk te beschrijven wat er in me boven komt. Zijn verhaal geeft me bakken met energie, ik ben terug op m’n eigen reis naar Nepal (hier te vinden, werk in uitvoering) en herken de momenten, de vrijheid, het leven op de fiets.

Als ik de laatste aflevering heb gezien wil ik maar één ding: tassen inpakken en gaan, precies zoals Elsbeth en ik dat toen hebben gedaan en zoals Bas dat vorig jaar deed. In plaats daarvan ga ik een week later, met een routegids in de hand, naar Parijs. Ik heb mezelf voor ongelooflijke sukkel uitgemaakt, een nep-avonturier zonder fantasie en zonder durf. Ik wil met alles wat in me zit niet hier zijn, niet, niet, niet. Maar eeuwig buiten, eeuwig op weg. De heimwee snijdt door me heen, ik weet niet waar ik het zoeken moet. Wow, zo diep zit het.

Keuze

Toen de emoties geluwd waren heb ik me afgevraagd wat ik ermee moest. Laat maar gebeuren, dacht ik bij mezelf, dan ontdek ik hoe belangrijk dingen voor me zijn. Als inzicht je doel is moet je elke stap op de weg ernaartoe zetten, zonder er een over te slaan (die is niet van Lao Tse maar van mezelf). Zolang ik maar één ding niet doe: denken dat dingen nu eenmaal zo zijn. Wat ik doe en niet doe moeten keuzes zijn. Zo is het ook, als ik bedenk hoe ik nu in het leven sta. Als ik lang en ver weg zou willen zou Elsbeth me niet tegenhouden, maar ik heb gekozen voor haar en m’n zoons, voor het ondernemerschap, voor de plek waar ik woon. Als ik eerlijk ben, écht eerlijk, zou het me op dit moment pijn doen om haar en m’n mannen lang alleen te laten, het zou hén pijn doen. Al het andere is bijzaak, als ik maar graag genoeg wil laat ik alles achter me en ga ik weg, dat heb ik al twee keer eerder gedaan. Ondertussen wordt het me wel heel duidelijk hoe diep het reisverlangen zit.

Ik denk aan Tienen, de Maas, het stuk voorbij Dinant waar ik het niet ken, aan Noord-Frankrijk dat ik evenmin ken. Shit, wat heb ik daar zin in. Fantasieloos of niet, avontuur of juist niet, ik ga naar Parijs fietsen. Gewoon omdat ik daar ontzettend veel zin in heb. Daarna zie ik weer verder.

Tot nader

Genoeg. Ik ga fietsen en m’n best doen om het verhaal zo snel mogelijk te schrijven. Tot nader.