Laat voor het eten

Nog vijf dagen en ik fiets de eerste meters richting Berlijn. De pagina over de voorbereiding is een allegaartje geworden van informatie, een bespreking van de gids, het waarom van routes, het naar m’n werk fietsen en een bijna-dagboek van de laatste dagen vóór vertrek. Een samenraapsel van stemmingen en voorbereidingen. Precies zoals de aanloop naar een tocht is. De pagina groeit bijna dagelijks, daarom dit bericht.

Ik kijk niet uit naar het brave van het Duitse land, maar wel naar de bossen, de heuvels, de Harz en het ongepolijste voormalige DDR-gebied. Naar het alleen zijn, naar de tijd die ik heb om te overdenken, tot m’n eigen kern te komen en te ontdekken op alle vlakken. Naar de stad waar ik naartoe fiets.

Ik fiets langs het spoor richting Den Dolder, op weg naar een opdrachtgever in Utrecht. In het bos naast me hoor ik geritsel. Geen merel die zich uit de voeten maakt, er zit geen gefladder bij. Geen hond die door het bos rent, ook dat klinkt anders. Vlak naast het fietspad hoor ik hetzelfde geluid. Het is een eikel die uit de boom valt. Er vallen overal eikels op de bladeren van de bosgrond. De herfst is begonnen. Yes. Lees verder →

Op de een of andere manier had ik heimwee naar de winter en naar winterse tochten. Wat komt dan beter uit dan de nog ontbrekende dag van m’n tocht van Amersfoort naar Maastricht, vlak voor Kerst 2017, te beschrijven. Hij staat erop, ik heb gewacht met publiceren totdat hij helemaal af is. Een verhaal over mijn moeder, Maria, het mijnverleden en Narnia. En ook nog een beetje over fietsen. Hier te vinden. Na de zomerweken ga ik beginnen met de tocht langs de Vlaamse Parallel, twee weken geleden. Vier dagen fietsen in de schroeiende zon, door Flanders Fields, de Vlaamse Ardennen en de fruitstreek oost van Tienen. Van Vlissingen naar Maastricht.

Het plan voor de herfsttocht is er al. Ik ga naar Berlijn. Duizend kilometers, door een land waar ik nog weinig fietste. Ik hoed me voor de Duitse braafheid van cultuur en landschap, maar die hoop ik wat op te schudden door dwars door de Harz te gaan in plaats van erlangs. Vuurwerk verwacht ik niet, maar voormalig Oost-Duitsland is hopelijk nog rauw genoeg om het avontuur te voelen. Ik ga het zien. Jullie gaan het lezen.

Een hele fijne vakantie.

De spirit is terug, ik ga fietsen. Dit voorjaar was ik er niet klaar voor en heb ik de geplande tocht afgelast. M’n hoofd zat vol met kale bomen en grijze zandpaden.

Dat was ik grotendeels zelf schuld. Ik heb mezelf de afgelopen maanden ontregeld, door ontslag te nemen als (vrijwillig) brandweerman, na ruim zestien jaar in dienst te zijn geweest van (eerst) Brandweer Amersfoort en (daarna) de veiligheidsregio Utrecht. Lees verder →

Het heeft lang geduurd, maar de vijfde en laatste dag van m’n tocht naar Parijs, afgelopen oktober, is klaar. Ik heb een periode achter de rug waarin ik ongelukkig was en het schrijven moeizaam ging. Wat ik schreef heb ik vele malen herschreven, want het was slecht. Te veel standaardzinnen, te veel schoolmeesteren, te graag laten zien wat ik kan. Slecht. Ik merk aan m’n schrijven hoe ik me voel. Lees verder →

Dag vier van m’n fietstocht naar Parijs is af, helemaal, van Landouzy naar Attichy. Noord-Frankrijk is mooier dan verwacht, deze vierde dag is misschien wel de mooiste van de tocht. Langs de vestingkerken van de Thiérache, langs bossen, een norbertijner abdij en een gehavende vesting met een verhaal.

Villa Belle Avoine, Lamarcheville.

Het fietsverhaal naar Nepal maakt, net als wij toen, even pas op de plaats in Istanbul. Er zijn nog andere verhalen die m’n aandacht nodig hebben. De tocht naar Parijs is nog maar halverwege, dus die was vandaag aan de beurt. Ik ben inmiddels aan het einde van dag 3, in het Franse Landouzy la Ville, na bijna 400 kilometer vanaf Amersfoort. De Thiérache dient zich aan, Maas en België liggen achter me. Hier te lezen. Binnenkort weer verder.

Brug over de Evros. Voor ons een mijlpaal.

Het verhaal van onze fietstocht naar Nepal is weer een stap verder. De afgelopen twee weken heb ik er bijna dagelijks aan gewerkt, tussen m’n opdrachten en andere dingen door. Vanmorgen heb ik hoofdstuk 5 afgerond, we zijn in Istanbul aangekomen. Wat inmiddels wel duidelijk is, is dat dit volledig uit de hand loopt. Lees verder →

Het beschrijven van de reis naar Nepal heeft soms iets weg van een ontdekkingstocht op een zolder waar je al twintig jaar niet meer bent geweest. Dierbare voorwerpen die achter kastdeuren verschijnen en die prachtige herinneringen bovenbrengen. Dingen waar je al jaren niet meer aan gedacht hebt en die er plotseling weer zijn. Die in die kast verdwenen omdat je een tijdlang met heel andere dingen bezig was. Luiers, liedjes uit Sesamstraat, Palmpasen-stokken, helpen bij het pepernoten bakken.

Die cocon van een gezin met jonge kinderen waarin iedere nieuwe ouder de eerste jaren verdwijnt is er niet meer. Dus heb ik tijd voor die zolder. Lees verder →

De Limca heeft z’n werk gedaan, de spirit om verder te gaan met het verhaal over onze reis naar Nepal is terug. Vorig jaar liet ik de lezers achter op camping Drepanos bij Igoumenitsa, Griekenland. Inmiddels hebben we het Pindosgebergte gerond en zijn we aangekomen in Kastoria. Waar we te gast zijn bij Papa Gabriel.