Laat voor het eten

Verrebeekmolen bij Brakel, op de derde fietsdag van de Vlaamse Parallel.

Er zijn weer een paar dingen die ik jullie kan vertellen. ‘Als hij van deze tijd was geweest had hij gezegd dingen die ik met je wil delen.’ Spreek vrijuit, beste lezer, zo zou het immers kunnen zijn.  Lees verder →

Magnolia aan de gracht langs de Westsingel (Amersfoort).

April is begonnen, de maand die ik m’n liefde verklaar op de pagina Naar Rome. De maand waarin we de winter achter ons laten en de wereld verandert. Eergisteren fietste ik er langs, me verheugend op de aanblik. Als ik maar niet te laat zou zijn. Hij stond er, in vol ornaat en met volle pracht, de magnolia aan de gracht langs de Westsingel (eigenlijk aan de Breestraat). Ik was op tijd, het licht werkte mee, alles werkte mee.

Deze week golft er een stormvloed door m’n hoofd. Door de luchten en de zon van maandag en dinsdag wilde ik stoppen met m’n opdrachten en de rest van m’n leven buiten zwerven. Er was even niets belangrijkers dan dat, de zon kwam me halen uit het net van regels, beperkingen en versoberingen. De geuren die er weer waren hadden de sleutel bij zich van de deur naar een tijd die ik bijna ben vergeten. Ik heb aangeleerd dat dingen niet meer kunnen. Als ik denk aan m’n plan om 23 april naar Rome te vertrekken komt er een meewarige glimlach op m’n gezicht. Natuurlijk kan dat niet. Als ik denk aan een alternatief vertrek in juli is het een schilderij waar ik naar kijk, een foto uit een verzonnen verhaal. Het is onecht, het zal wel niet, het heeft niets met deze werkelijkheid te maken. Oktober wordt het misschien wel. Ver weg in het jaar, als het licht alweer dimt. En dat alles zonder moedeloosheid, zonder cynisme. Alsof ik mezelf niet gek meer wil maken met iets onbereikbaars, met een schatkaart die nep is en me laat graven op plekken waar niets is dan grond en gras.

Vandaag is het Goede Vrijdag. Als kind maakte de aanloop naar Pasen veel meer indruk op me dan Kerstmis. Een goed mens die in de steek wordt gelaten, vernederd en bespot. Een mens die bang is, om z’n vader roept en eenzaam, vergáand van pijn, sterft aan een balk buiten de poort van Jeruzalem. Zo indrukwekkend vind ik het verhaal nog steeds. Jezus is voor mij de mens die hij vanaf het begin geweest is, ik voel dat net als m’n vader dat voelde, de bijna-priester waarvan ook een deel in mij leeft. Om dicht bij die mens te kunnen staan hoef ik alleen maar Bach te horen, om zijn lijden te kunnen voelen leidt Reinbert de Leeuw orkest en koor bij zijn uitvoering van de Matthäus Passion. Ik heb het in dit bericht, bij het overlijden van De Leeuw, beschreven. Deze dagen heb ik er weer naar geluisterd.

Nun ist der Herr zur Ruh gebracht.
Mein Jesu, gute Nacht!

Die Müh ist aus, die unsre Sünden ihm gemacht.
Mein Jesu, gute Nacht!

O selige Gebeine,
Seht, wie ich euch mit Buß und Reu beweine,
Daß euch mein Fall in solche Not gebracht!
Mein Jesu, gute Nacht!

Habt lebenslang
Vor euer Leiden tausend Dank,
Daß ihr mein Seelenheil so wert geacht’.
Mein Jesu, gute Nacht!

Als het koor Jezus te ruste legt, is dat een tedere ode aan de kwetsbare mens die stierf omdat hij voor anderen opkwam. Eigenlijk is het een treurzang om alle anderen die ten onder gingen aan de bruutheid van macht, terwijl ze het goede deden. Ik begraaf mee en ik treur mee op die schitterende muziek. Hier de versie van deze aria van Philippe Herreweghe, voor wie de uitvoering van De Leeuw niet kent geeft dit deel een goede indruk.

En dan is er ook nog het fietsen. De tweede dag van De Vlaamse Parallel is af, nu helemaal te lezen. Maar laat ik je nu niet afleiden van het feest van het licht, van het nieuwe licht buiten, van Bach en alles wat het voorjaar zowel vederlicht als wondermooi zwaar maakt. Ik wens je een zalig Pasen.

De Menenpoort (oostzijde).

Het is wat langer stil gebleven dit keer. Niet omdat er niets gebeurde, maar omdat ik niet gemeld heb wat ik heb toegevoegd. Beetje sneaky dus. In het uiterste geniep heb ik gewerkt aan het verhaal over m’n fietstocht langs de Vlaamse Parallel, in juni 2019. Dat verhaal was gestopt bij een boom van verdriet, langs een smalle beukenlaan zuidwest van Brugge. Daar is het bijna anderhalf jaar blijven steken. Lees verder →

In de knop, 19 februari 2021.

Een tijdje geleden las ik het ergens, vandaag voelde ik het zelf: wat er in deze tijd ook geannuleerd wordt, de lente gaat door. Daar heeft niemand invloed op, daarvoor gelden geen regels.

Het zijn niet alleen de krokussen die ik gisterenmorgen voor het eerst in de knop zag, het is alles. Het ruikt anders buiten, op de veldrijtraining vanmorgen voelde ik even de warmte van de zon op m’n wangen. Het licht is anders, de natuur krijgt een andere kleur. We stevenen onafwendbaar af op maart. Die gaat vast nog gekke dingen doen, het is meestal een extra wintermaand, maar het begin is er. Ziel en zaligheid, het begin is er, het licht komt echt terug. Lees verder →

De afgelopen dagen eindelijk begonnen aan een pagina die al langer op m’n lijst staat: een pagina met – dat is de bedoeling – handige links. Een linkensoep. Nu toegevoegd aan het menu, al is hij nog in ontwikkeling. De fietsers en hun YouTube-video’s die ik op die pagina bespreek zijn voor mij een aangename escape in deze blijf-in-Nederland dagen. Ze laten me de tochten vergeten die ik niet kon maken en geven energie en inspiratie voor de tochten die weer gaan komen. Daarom heb ik haast gemaakt met deze pagina – misschien is inspiratie ook voor jou welkom.

Ook heb ik de pagina over fietsnavigatie een stap verder gebracht. Dat was te summier, er ontbrak te veel. Het zal nooit heel uitgebreid worden – ik heb genoeg te schrijven – maar het mocht ietsje meer zijn.

Herfstplaatje tussendoor. Licht door de bomen, rondje Garderen.

De ligfiets-pagina was aan een update toe, ik verliet de lezer na de – beladen maar succesvolle – beklimming van de Col de la Grande Limite in de Drôme in augustus van het afgelopen jaar. Sindsdien hebben m’n Nazca en ik niet stilgestaan. M’n belevenissen tijdens het afgelopen najaar waren erg verschillend. Mooie ritten, een enkel bagagerondje, het finetunen van fiets en uitrusting. Maar ook ergernissen en een ronduit vervelende ervaring. Die dissonanten brachten een schaduw over het ligfiets-gevoel, via associaties die me aan het denken zetten over de manier waarop ik omga met anderen en met de wereld. Ik moest door een dal, waarna ik de weg omhoog weer vond. Die belevenissen heb ik als nieuwe tekst toegevoegd aan de pagina Mijn ligfiets. Nu te lezen.

Tot nader!

Polder tussen Bunschoten en Eemnes.

We zijn goed in overleven. ‘We moeten wel’ is niet alleen de realiteit, het past ook precies in die houding. Terwijl Pandemos, de god van alles-wat-niet-doorgaat, met een zwaard alles om zich heen kaal slaat en grote stoppelvelden achterlaat doen we de rits nog een stukje verder dicht en proberen we niet te denken aan de kou. ‘Het is wat het is’ – in gesprekken hebben we de analyse van het afgelopen jaar al klaar. Lees verder →

Senirkent.

‘Nou, laat maar doorkomen’ dacht je misschien na m’n aankondiging van een paar weken geleden, dat er nog zoveel verhalen in m’n hoofd zaten en bezig waren te ontstaan. Het duurde even, maar in die tijd heb ik het volgende hoofdstuk van het reisverhaal naar Kathmandu, hoofdstuk 8: Anadolu, geschreven en zojuist toegevoegd. Het gaat over fietsen in Turkije, op een reis naar Nepal die Elsbeth en ik jaren geleden maakten. Lees verder →

Het Nijkerkernauw, ten westen van Bunschoten-Spakenburg, vroeg in de ochtend. Gisteren.

De geplande najaarstocht ging deze herfstvakantie niet door. Dat ligt ruim achter me, het is – nog maar een keer – wat het is. En dóór! Maar waarmee? Ik kan je vertellen dat m’n hoofd vol zit met teksten en verhalen die het licht nog niet hebben gezien. Die pagina moet anders, dat verhaal is nog niet af, daar staat al veel te lang ‘wordt vervolgd’. Het is helemaal niet zo slecht dat er even geen nieuwe meerdaagse tochten te beschrijven zijn, de vorige staan er nog niet eens allemaal op. Lees verder →

Het is zover, het verhaal van de laatste fietsdag van m’n tocht naar Berlijn is klaar. Ik heb de grote stad bereikt, door bossen en langs de meren van Gladow en Potsdam. Met aankomst op de plek waar ik op heel verschillende momenten in m’n leven, en in het leven van Berlijn, was. Een intocht zonder publiek, een finish zonder medaille. Maar zo voelde het niet. Bedankt, lezers, voor jullie geduld. De tocht was gedenkwaardig, het schrijfproces ook. Ik heb uren gedwaald op Google Maps en op Wikipedia, om het opnieuw te laten leven, om het waar nodig een fundament of perspectief te geven.

Ondertussen wacht ik, met iedereen, af wat de komende tijd aan maatregelen gaat brengen. Want de herfsttocht van dit jaar gaat bijna beginnen. In welke vorm dan ook. Tot nader!