Laat voor het eten

Bij ‘t Zwaluwnest In Borkel zet ik voor het eerst deze tocht m’n tent op. Wat een fijne plek.

Het is even stil geweest. Zoals elk jaar eet de opstart eind augustus en begin september veel tijd en aandacht op. Ondertussen is het me niettemin gelukt om dag 1 van m’n tocht naar Rome tot een geschreven einde te brengen. Nu te lezen. Ik houd het hier nu kort, maar wordt vervolgd.

Een jaar en een maand geleden zat ik hier en schreef een groot stuk aan mijn pagina Naar Rome. Het Rome-plan kreeg vorm en energie. Nu zit ik hier weer, onder de abri bij het zwembad van onze familie in Frankrijk. Elsbeth en de mannen zwemmen, ik zit hier opdrogend te tikken. Drieënhalve week geleden kwam ik in Rome aan, een paar dagen daarna kwam ik hier aangefietst en liet alles achter om met de trein naar Amersfoort te gaan. ‘De cirkel is rond’ zou ik in een fantasieloze bui kunnen schrijven. Maar zo is het niet. De loop der gebeurtenissen vormt geen wiskundige figuur. De eenvoudige realiteit is dat ik hier vaak en graag ben en dat er veel ideeën worden geboren. En dat ik hier naartoe kan vluchten als m’n fiets – ook nadat de ongelooflijk hulpvaardige mevrouw van NS International een uur lang alles heeft geprobeerd – niet in de trein de Alpen over kan en ik onverwacht en snel naar huis moet.

Gisteren heb ik m’n spullen schoongemaakt die hier op me lagen te wachten. De spullen die ik drie weken lang elke dag inpakte op weg naar Rome. Als ze door m’n handen gaan ben ik meteen weer terug in de wereld die nog maar kort achter me ligt. Herinneringen en heimwee. Verlangen en onrust. Ik kan niet wachten om het op te schrijven, omdat het dan allemaal weer terug is en ik de tocht opnieuw maak. In m’n hoofd zitten scenes, dialogen, beelden en indrukken, kant en klaar.

De zomervakantie is er nog, maar m’n blik dwaalt over het najaar. De behandeling en het herstel van Elsbeth komen eerst, daarachter sluimert het verlangen om opnieuw op m’n fiets te stappen en weg te rijden. Ik kijk uit naar een solotocht in de herfst, zodra dat weer kan, en verlang naar koele dagen in stille bossen. België waarschijnlijk, Duitsland misschien. Nieuwe ideeën, nieuwe plannen. Ze zullen hier gaan verschijnen, net als het verhaal van de tocht naar Rome. Fietsen en schrijven, ik kan niet wachten.

Zonnebloemen, groen en nog niet verdord zoals anders om deze tijd, langs ons fietsrondje via Montélimar, Drôme, Frankrijk.

Half zeven ‘s morgens, vlakbij San Gimignano. De vroege zon beschijnt druiven en heuvels in Noord-Toscana.

Een cola en een milkshake banaan. Ik maak er een foto van en app die naar huis. ‘En Piet, die heeft vakantie!’ staat erbij, want zo voelt het. Rome is bereikt, ik heb vanaf vandaag vijf dagen om Milaan te bereiken, een zee van tijd. Ik wil nog ‘That’s it then, I’ve lost my pride…’ (naar de Mac, in Italië!) naar de familie-groep sturen, maar Elsbeth is me voor. Ze wil me even bellen. Als ik de telefoon weer neerleg is alles anders geworden. Het is vrijdagmiddag 23 juli, bij een McDonald’s in Madonna Dell’acqua, vijf kilometer noord van Pisa. Ik ga terugfietsen naar Pisa en daar de trein nemen. Ik ga naar huis. Lees verder →

Kamperen aan de rand van een graanveld bij Istighofen, Zwitserland.

“Gianluigi, Gianluigi, GIANLUIGI…” even is het doodstil, dan breekt de kermis in volle hevigheid los. De Italiaanse doelman heeft de penalty gestopt, Italië is Europees kampioen. Terwijl ergens buiten op de weg auto’s toeterend voorbijkomen en de meisjes op het campingterras nog even doorjuichen val ik in slaap, in m’n tent vlakbij de receptie. Ik ben in Borgonuovo, vlakbij Chiavenna. Ik ben in Italië. Lees verder →

Gravelpad langs de Duitse grens, op de derde dag naar de Zuidpunt.

Nog 12 dagen en ik rijd, deo volente, de eerste kilometers naar de Città del Vaticano. In die aanloop groeit de Rome-pagina steeds verder aan. Lees verder →

Fietspad bij Puth, zuid van Sittard.

De vreemde, alle kanten opschietende en fantastische tijd van de aanloop naar een tocht is begonnen. Het lijkt ergens op. Eindelijk. Lees verder →

Vroege ochtendzon boven de Lek, oostelijk van Heusden.

Afgelopen weekend ben ik teruggekeerd van een uiterst geheime expeditie, die naar de Zuidpunt. Ik heb het niet aangekondigd, heb geen aanlooppagina gemaakt, maar ben in het geniep gaan fietsen. Wat ik niet aankondig, hoef ik ook niet af te kondigen, maar kan in stilte de prullenbak in glijden. Dat was niet nodig, de tocht kwam er. Zes dagen, naar de zuidelijkste punt van Nederland en terug. Lees verder →

Verrebeekmolen bij Brakel, op de derde fietsdag van de Vlaamse Parallel.

Er zijn weer een paar dingen die ik jullie kan vertellen. ‘Als hij van deze tijd was geweest had hij gezegd dingen die ik met je wil delen.’ Spreek vrijuit, beste lezer, zo zou het immers kunnen zijn.  Lees verder →

Magnolia aan de gracht langs de Westsingel (Amersfoort).

April is begonnen, de maand die ik m’n liefde verklaar op de pagina Naar Rome. De maand waarin we de winter achter ons laten en de wereld verandert. Eergisteren fietste ik er langs, me verheugend op de aanblik. Als ik maar niet te laat zou zijn. Hij stond er, in vol ornaat en met volle pracht, de magnolia aan de gracht langs de Westsingel (eigenlijk aan de Breestraat). Ik was op tijd, het licht werkte mee, alles werkte mee.

Deze week golft er een stormvloed door m’n hoofd. Door de luchten en de zon van maandag en dinsdag wilde ik stoppen met m’n opdrachten en de rest van m’n leven buiten zwerven. Er was even niets belangrijkers dan dat, de zon kwam me halen uit het net van regels, beperkingen en versoberingen. De geuren die er weer waren hadden de sleutel bij zich van de deur naar een tijd die ik bijna ben vergeten. Ik heb aangeleerd dat dingen niet meer kunnen. Als ik denk aan m’n plan om 23 april naar Rome te vertrekken komt er een meewarige glimlach op m’n gezicht. Natuurlijk kan dat niet. Als ik denk aan een alternatief vertrek in juli is het een schilderij waar ik naar kijk, een foto uit een verzonnen verhaal. Het is onecht, het zal wel niet, het heeft niets met deze werkelijkheid te maken. Oktober wordt het misschien wel. Ver weg in het jaar, als het licht alweer dimt. En dat alles zonder moedeloosheid, zonder cynisme. Alsof ik mezelf niet gek meer wil maken met iets onbereikbaars, met een schatkaart die nep is en me laat graven op plekken waar niets is dan grond en gras.

Vandaag is het Goede Vrijdag. Als kind maakte de aanloop naar Pasen veel meer indruk op me dan Kerstmis. Een goed mens die in de steek wordt gelaten, vernederd en bespot. Een mens die bang is, om z’n vader roept en eenzaam, vergáand van pijn, sterft aan een balk buiten de poort van Jeruzalem. Zo indrukwekkend vind ik het verhaal nog steeds. Jezus is voor mij de mens die hij vanaf het begin geweest is, ik voel dat net als m’n vader dat voelde, de bijna-priester waarvan ook een deel in mij leeft. Om dicht bij die mens te kunnen staan hoef ik alleen maar Bach te horen, om zijn lijden te kunnen voelen leidt Reinbert de Leeuw orkest en koor bij zijn uitvoering van de Matthäus Passion. Ik heb het in dit bericht, bij het overlijden van De Leeuw, beschreven. Deze dagen heb ik er weer naar geluisterd.

Nun ist der Herr zur Ruh gebracht.
Mein Jesu, gute Nacht!

Die Müh ist aus, die unsre Sünden ihm gemacht.
Mein Jesu, gute Nacht!

O selige Gebeine,
Seht, wie ich euch mit Buß und Reu beweine,
Daß euch mein Fall in solche Not gebracht!
Mein Jesu, gute Nacht!

Habt lebenslang
Vor euer Leiden tausend Dank,
Daß ihr mein Seelenheil so wert geacht’.
Mein Jesu, gute Nacht!

Als het koor Jezus te ruste legt, is dat een tedere ode aan de kwetsbare mens die stierf omdat hij voor anderen opkwam. Eigenlijk is het een treurzang om alle anderen die ten onder gingen aan de bruutheid van macht, terwijl ze het goede deden. Ik begraaf mee en ik treur mee op die schitterende muziek. Hier de versie van deze aria van Philippe Herreweghe, voor wie de uitvoering van De Leeuw niet kent geeft dit deel een goede indruk.

En dan is er ook nog het fietsen. De tweede dag van De Vlaamse Parallel is af, nu helemaal te lezen. Maar laat ik je nu niet afleiden van het feest van het licht, van het nieuwe licht buiten, van Bach en alles wat het voorjaar zowel vederlicht als wondermooi zwaar maakt. Ik wens je een zalig Pasen.

De Menenpoort (oostzijde).

Het is wat langer stil gebleven dit keer. Niet omdat er niets gebeurde, maar omdat ik niet gemeld heb wat ik heb toegevoegd. Beetje sneaky dus. In het uiterste geniep heb ik gewerkt aan het verhaal over m’n fietstocht langs de Vlaamse Parallel, in juni 2019. Dat verhaal was gestopt bij een boom van verdriet, langs een smalle beukenlaan zuidwest van Brugge. Daar is het bijna anderhalf jaar blijven steken. Lees verder →