Laat voor het eten

Reinbert de Leeuw en de Matthäus Passion, TivoliVredenburg, 30 maart 2019. Ik prees me gelukkig dat ik op tijd was om twee plaatsen te reserveren. Ik prijs me nu gelukkig dat ik De Leeuw en zijn werk een keer echt gezien heb.

Eergisteren overleed Reinbert de Leeuw. Dirigent, pianist, componist. Een muziekman, altijd en allesomvattend. Ik zou hem nooit gekend hebben als ik jaren geleden niet in een VPRO-documentaire was gevallen waarin De Leeuw werd gevolgd bij de aanloop naar het uitvoeren van de Matthäus Passion in de Nieuwe Kerk in Amsterdam. De Matthäus missie van Reinbert de Leeuw. Dat De Leeuw die ooit zou dirigeren was helemaal niet vanzelfsprekend. Gezien zijn staat van dienst – hedendaagse, soms experimentele muziek – was dat zelfs onwaarschijnlijk. Totdat Holland Baroque hem vroeg om ‘de Matthäus’ met hen uit te voeren, samen met het Nederlands Kamerkoor. Waarom? Omdat Reinbert de Leeuw net zo eigenzinnig was als dat orkest. Omdat ze wisten dat De Leeuw bij zijn interpretatie van Bach’s drie uur durende stuk over het lijdensverhaal van Jezus niet gehinderd zou worden door de traditie die daar in Nederland omheen hangt. Bach was niet nieuw voor hem, maar dit grote werk dirigeren wel. De Leeuw zou zijn eigen weg gaan, met alleen de noten van Johan en zijn eigen vakmanschap als leidraad. Lees verder →

Tussen Berlebeck en Holzhausen-Externsteine.

Dat wat ik vorige week schreef, dat het in dit tempo juli zou worden voordat ik het verhaal naar Berlijn af heb, was verhelderend. Ik heb daar maar meteen iets mee gedaan. Vanavond heb ik dag vier van die tocht afgerond en gepubliceerd. Een dag waarin de tocht begint te leven, waarin hij reliëf krijgt, zowel letterlijk als figuurlijk. Dat duurde even. De dagen ervóór waren fiets- en belevenswaardig, maar ook tam. Een landschap hoeft niet spectaculair te zijn om het naar m’n zin te hebben, maar na meer dan driehonderd kilometer voortkabbelen begon ik erg te verlangen naar meer. Een tocht van deze lengte moet niet als een zondagmiddagrit gaan voelen. Op dag vier is dat niet gebeurd.

Nog een dag, dag vijf, en dan ben ik in de Harz. Daar ga ik iets nieuws doen, dat ga je snel genoeg lezen. Tot volgende week! En let ondertussen op de krokussen, de merels ‘s ochtends en het bos dat weer geuren krijgt…

Voormalige vliegbasis Soesterberg, eind januari.

Al houd ik van het najaar en van de winter, januari begint aan me te knagen. Ik heb er genoeg van. De winter is nat dit jaar, net zo nat als het afgelopen najaar. Zoals ik ondervond op m’n tocht naar Berlijn in oktober. Vanavond schreef ik de laatste regels van het verhaal over dag 3 van die tocht: van Darfeld naar Gütersloh. Nu te lezen. Ik zal eerlijk zijn: ik ben er nog niet over uit of dit de manier is. Als ik zo doorga, is het hele verhaal tegen de zomer klaar, en liggen er inmiddels nog zeker drie tochten om beschreven te worden. Maar ik vertel graag, wat me bezighoudt, wat me raakt en wat me overkomt. Ik ben er nog niet uit. Lees verder →

Op dag 2 van m’n Ardennen-driedaagse loopt de route langs de Roannay, die verderop in de Amblève stroomt.

Terwijl The end van The Doors het huis vult en de Top 2000 daarna verder aftelt, op de een-na-laatste dag van het jaar, maak ik alsnog een decemberbericht. Er is genoeg gebeurd, en er gebeurt genoeg. Vanavond heb ik dag 2 van m’n tocht naar Berlijn afgerond. Na ontelbare revisies. Om goed te kunnen schrijven moet ik weer op die fiets zitten, op weg naar het doel van die dag. Een verhaal moet een echt verhaal zijn, anders zit ik ieders tijd te verdoen. Ieder woord dat onecht of cliché is moet er vroeg of laat uit. Alleen in de echtheid van een beleving kan ik overbrengen wat zo geweldig is aan fietsen. Als er geen geluk groter is, als er geen tegenslag groter is, moet dat er staan. Dag 2 was geen dag van grote verschillen, het was een dag waarop alles klopte. Lees verder →

Het verhaal van de eerste dag fietsen naar Berlijn is klaar. Een dag met hoogteverschillen. De aanloop vanaf Amersfoort, op weg naar de Veluwe. De Edese Heide met de herinnering aan een grijs en machteloos jaar. Moeilijk vond ik dat. Die herinnering op de hei was niet wat de dag bepaalde, hij heeft het gevoel van deze eerste dag niet opgeëist. Lees verder →

Ochtendlicht, op weg naar de Harz

Gisteren is het een week geleden dat ik op station Amersfoort uit de trein stapte, dezelfde trein als waar ik 5 uur en 52 minuten eerder op Berlin Hauptbahnhof instapte. Ik ben terug van mijn tocht naar Berlijn. En heb met de dag meer heimwee. Het was een tocht die als een reis voelde, en die zich gedroeg als de herfst zelf. Lees verder →

Nog vijf dagen en ik fiets de eerste meters richting Berlijn. De pagina over de voorbereiding is een allegaartje geworden van informatie, een bespreking van de gids, het waarom van routes, het naar m’n werk fietsen en een bijna-dagboek van de laatste dagen vóór vertrek. Een samenraapsel van stemmingen en voorbereidingen. Precies zoals de aanloop naar een tocht is. De pagina groeit bijna dagelijks, daarom dit bericht. Lees verder →

Ik fiets langs het spoor richting Den Dolder, op weg naar een opdrachtgever in Utrecht. In het bos naast me hoor ik geritsel. Geen merel die zich uit de voeten maakt, er zit geen gefladder bij. Geen hond die door het bos rent, ook dat klinkt anders. Vlak naast het fietspad hoor ik hetzelfde geluid. Het is een eikel die uit de boom valt. Er vallen overal eikels op de bladeren van de bosgrond. De herfst is begonnen. Yes. Lees verder →

Op de een of andere manier had ik heimwee naar de winter en naar winterse tochten. Wat komt dan beter uit dan de nog ontbrekende dag van m’n tocht van Amersfoort naar Maastricht, vlak voor Kerst 2017, te beschrijven. Hij staat erop, ik heb gewacht met publiceren totdat hij helemaal af is. Een verhaal over mijn moeder, Maria, het mijnverleden en Narnia. En ook nog een beetje over fietsen. Hier te vinden. Na de zomerweken ga ik beginnen met de tocht langs de Vlaamse Parallel, twee weken geleden. Vier dagen fietsen in de schroeiende zon, door Flanders Fields, de Vlaamse Ardennen en de fruitstreek oost van Tienen. Van Vlissingen naar Maastricht. Lees verder →

De spirit is terug, ik ga fietsen. Dit voorjaar was ik er niet klaar voor en heb ik de geplande tocht afgelast. M’n hoofd zat vol met kale bomen en grijze zandpaden.

Dat was ik grotendeels zelf schuld. Ik heb mezelf de afgelopen maanden ontregeld, door ontslag te nemen als (vrijwillig) brandweerman, na ruim zestien jaar in dienst te zijn geweest van (eerst) Brandweer Amersfoort en (daarna) de veiligheidsregio Utrecht. Lees verder →