Laat voor het eten

Sequoia bij Fisibach.

In het verhaal van m’n tocht naar Rome ben ik bijna aan het eind van m’n Zwitserse west-oost traverse. Die deed ik op dag 8, die nu te lezen is. Lees verder →

Drielandenbrug over de Rijn, vlakbij Basel.

De zevende dag van m’n tocht naar Rome is nu te lezen. “Wat een dag” zeg ik weleens wanneer ik ’s avonds aankom en terugkijk op wat ik allemaal ben tegengekomen. Dag 7 was beslist zo’n dag. Begonnen op een fijne camping in een vakwerkhuis-dorp in de Franse Elzas, via een verbindingsstuk naar vele kilometers door bos en langs een kanaal, naar Basel en het Zwitserse platteland. Een dag met een beetje blauwe lucht en heel veel wolken, met veel grijsheid en veel groen, met prachtige plekken en naargeestige stads- en dorpsgedeelten. Met een enkele teleurstelling en tegenslag, met mijlpalen en mooie momenten, met historie en vriendelijkheid. Een dag met van alles.

Tot snel weer!

Op weg naar de Col du Donon.

Een kort bericht, beste lezers. De bespiegelingen hebben me niet losgelaten, zeker niet in deze Kerstdagen, maar ik heb niet de rust gehad ze op te schrijven. Daarom ik elk geval: dag 6 van de tocht naar Rome staat erop. De dag van Gondrexange naar Turckheim, een dag met het avontuur van de Vogezen. Lees verder →

Veerpont Wageningen – Randwijk over de Nederrijn.

Dag 5 van m’n tocht naar Rome staat erop. Een dag door regen en Frankenland. Nat en droog, afwisselend en eentonig, golvend en vlak, alleen en samen. Een fijne fietsdag, met veel water. Lees verder →

Een herfstige Den Treek, op een fietsrondje afgelopen maandag.

Toen ik afgelopen weken bezig was met het kiezen en bestellen van een nieuwe slaapzak (die zich wat meer thuisvoelt in winternachten en niet tegelijkertijd m’n hele achterdrager in beslag neemt) ontdekte ik dat m’n pagina over slaapzakken niet meer up-to-date was. Omdat fietsers ook moeten slapen en deze pagina’s niet alleen over fietsverhalen gaan heb ik het Rome-verhaal heel even on hold gezet en de slaapzak-pagina aangevuld en herschreven. Nu te lezen. Ondertussen kruip ik uit m’n tent in het Forêt communale de Vigy, pak ik in de eerste spetters m’n tent en spullen in en wacht in een heftige regenbui af tot ik de eerste kilometers naar Vigy kan fietsen. Daar wacht me een aangename verrassing en het Frankrijk waarvan ik hou. Het avontuur gaat verder, geen nood, binnenkort in dit theater.

Deze dagen neemt zoete heimwee m’n gedachten over. Bij ons thuis staat tijdens het koken, ’s avonds als we allemaal thuis zijn, StuBru op. Geen 538 of Qmusic (alsof je Home Alone 3 kijkt, veilig, ongeïnspireerd, in een oneindige loop). Tussen de nieuwste van Stromae en Hooverphonic gaat het even over het weer. De DJ – die niet praat alsof hij bezig is de trein te halen terwijl hij een discounter-commercial inspreekt – zegt dat in de Ardennen de eerste sneeuwvlokjes vallen. Mijn gedachten verlaten huis en keuken. Waarom ben ik daar nu niet? Lees verder →

Voie verte (fietspad) tussen Elzange en Inglange, Frankrijk.

Het verhaal van m’n tocht naar Rome, afgelopen juli, is een stap en een dag verder. Dag 4 is nu te lezen. Een dag die begon met de tijd nemen, met Aral-koffie en met een prachtig stuk langs Our en Sûre. Een dag die vervolgens de Schwarze Ernz volgde door Klein Luxemburgs-Zwitserland (ja, ik doe voorzichtig), over de bult van Junglinster ging en afdaalde naar de Moezel. Ik ben heel nat geworden die 5e juli, maar aan afwisseling en fietsmoreel geen gebrek. Met het oversteken van de Moezel gaat de tocht veranderen. M’n herinneringen aan de route heb ik in Junglinster achtergelaten, m’n blik gaat onbevangener worden, de wegen onbekend. Lees verder →

Afdaling naar Sourbrodt, aan de zuidkant van de Hoge Venen.

Het heeft erg lang geduurd, excuus beste lezer, voordat dag 3 van m’n tocht naar Rome erop stond. Die is nu te lezen. Dit jaar is oktober voor mij een uitzonderlijk drukke maand. Ik heb veel werk, het beste probleem dat je als zelfstandige kunt hebben, maar het staat het rustig kunnen schrijven in de weg.  Lees verder →

Muur aan de achterzijde van kasteel Eyneburg, bij Kelmis (België).

Het vergde wat tijd – bedankt voor je geduld, lezer! – maar dag 2 van m’n tocht naar Rome is nu te lezen. Het is me niet gelukt om het bij een paar alinea’s te houden, al schrijvend blijf ik me verbazen over hoeveel indrukken ik op een dag opdoe. Ik spreek ze onderweg in op m’n telefoon, maak foto’s en video’s, en kan daarom zonder moeite de details weer terughalen. Het is een heerlijke escape om op die manier de tocht opnieuw te beleven.

Het zou een beetje gek zijn, realiseer ik me, om in dit bericht niets te zeggen over hoe het met Elsbeth gaat. Het bericht van ruim twee maanden geleden geeft daar alle aanleiding toe.

Het gaat goed met m’n lieve vrouw. Ze is een week geleden geopereerd en herstelt met grote sprongen – haar gezonde fietslijf helpt daar absoluut aan mee. Het huis staat vol bloemen, we maken alweer grappen over moeders/vrouwen die best weer aan het werk kunnen als ze ook weer appeltaart kunnen bakken. De chirurgen meldden dat de operatie goed is verlopen en dat de tumor – want daarover gaat het, dat had je waarschijnlijk geraden – helemaal verwijderd is. Naar het nu lijkt voorgoed. Nog niet alle uitslagen zijn binnen, maar de verwachting van een volledig herstel lijkt een ferm fundament te hebben. Ik vond het verschrikkelijk dat er werd gesneden in de persoon die me, met m’n zoons, het meest dierbaar is. Mijn liefde voor haar zit in m’n ziel, ik val niet zo snel om maar heb voor het eerst sinds lang gewankeld. We staan weer en we staan er weer. Gelukkig.

Tot nader!

Bij ’t Zwaluwnest In Borkel zet ik voor het eerst deze tocht m’n tent op. Wat een fijne plek.

Het is even stil geweest. Zoals elk jaar eet de opstart eind augustus en begin september veel tijd en aandacht op. Ondertussen is het me niettemin gelukt om dag 1 van m’n tocht naar Rome tot een geschreven einde te brengen. Nu te lezen. Ik houd het hier nu kort, maar wordt vervolgd.

Een jaar en een maand geleden zat ik hier en schreef een groot stuk aan mijn pagina Naar Rome. Het Rome-plan kreeg vorm en energie. Nu zit ik hier weer, onder de abri bij het zwembad van onze familie in Frankrijk. Elsbeth en de mannen zwemmen, ik zit hier opdrogend te tikken. Drieënhalve week geleden kwam ik in Rome aan, een paar dagen daarna kwam ik hier aangefietst en liet alles achter om met de trein naar Amersfoort te gaan. ‘De cirkel is rond’ zou ik in een fantasieloze bui kunnen schrijven. Maar zo is het niet. De loop der gebeurtenissen vormt geen wiskundige figuur. De eenvoudige realiteit is dat ik hier vaak en graag ben en dat er veel ideeën worden geboren. En dat ik hier naartoe kan vluchten als m’n fiets – ook nadat de ongelooflijk hulpvaardige mevrouw van NS International een uur lang alles heeft geprobeerd – niet in de trein de Alpen over kan en ik onverwacht en snel naar huis moet.

Gisteren heb ik m’n spullen schoongemaakt die hier op me lagen te wachten. De spullen die ik drie weken lang elke dag inpakte op weg naar Rome. Als ze door m’n handen gaan ben ik meteen weer terug in de wereld die nog maar kort achter me ligt. Herinneringen en heimwee. Verlangen en onrust. Ik kan niet wachten om het op te schrijven, omdat het dan allemaal weer terug is en ik de tocht opnieuw maak. In m’n hoofd zitten scenes, dialogen, beelden en indrukken, kant en klaar.

De zomervakantie is er nog, maar m’n blik dwaalt over het najaar. De behandeling en het herstel van Elsbeth komen eerst, daarachter sluimert het verlangen om opnieuw op m’n fiets te stappen en weg te rijden. Ik kijk uit naar een solotocht in de herfst, zodra dat weer kan, en verlang naar koele dagen in stille bossen. België waarschijnlijk, Duitsland misschien. Nieuwe ideeën, nieuwe plannen. Ze zullen hier gaan verschijnen, net als het verhaal van de tocht naar Rome. Fietsen en schrijven, ik kan niet wachten.

Zonnebloemen, groen en nog niet verdord zoals anders om deze tijd, langs ons fietsrondje via Montélimar, Drôme, Frankrijk.