Laat voor het eten

Polder tussen Bunschoten en Eemnes.

We zijn goed in overleven. ‘We moeten wel’ is niet alleen de realiteit, het past ook precies in die houding. Terwijl Pandemos, de god van alles-wat-niet-doorgaat, met een zwaard alles om zich heen kaal slaat en grote stoppelvelden achterlaat doen we de rits nog een stukje verder dicht en proberen we niet te denken aan de kou. ‘Het is wat het is’ – in gesprekken hebben we de analyse van het afgelopen jaar al klaar. Lees verder →

Senirkent.

‘Nou, laat maar doorkomen’ dacht je misschien na m’n aankondiging van een paar weken geleden, dat er nog zoveel verhalen in m’n hoofd zaten en bezig waren te ontstaan. Het duurde even, maar in die tijd heb ik het resterende deel van hoofdstuk 7 (Anadolu, over fietsen van Istanbul naar Konya) geschreven en zojuist toegevoegd. Het gaat over fietsen in Turkije, op een reis naar Nepal die Elsbeth en ik jaren geleden maakten. Lees verder →

Het Nijkerkernauw, ten westen van Bunschoten-Spakenburg, vroeg in de ochtend. Gisteren.

De geplande najaarstocht ging deze herfstvakantie niet door. Dat ligt ruim achter me, het is – nog maar een keer – wat het is. En dóór! Maar waarmee? Ik kan je vertellen dat m’n hoofd vol zit met teksten en verhalen die het licht nog niet hebben gezien. Die pagina moet anders, dat verhaal is nog niet af, daar staat al veel te lang ‘wordt vervolgd’. Het is helemaal niet zo slecht dat er even geen nieuwe meerdaagse tochten te beschrijven zijn, de vorige staan er nog niet eens allemaal op. Lees verder →

Het is zover, het verhaal van de laatste fietsdag van m’n tocht naar Berlijn is klaar. Ik heb de grote stad bereikt, door bossen en langs de meren van Gladow en Potsdam. Met aankomst op de plek waar ik op heel verschillende momenten in m’n leven, en in het leven van Berlijn, was. Een intocht zonder publiek, een finish zonder medaille. Maar zo voelde het niet. Bedankt, lezers, voor jullie geduld. De tocht was gedenkwaardig, het schrijfproces ook. Ik heb uren gedwaald op Google Maps en op Wikipedia, om het opnieuw te laten leven, om het waar nodig een fundament of perspectief te geven.

Ondertussen wacht ik, met iedereen, af wat de komende tijd aan maatregelen gaat brengen. Want de herfsttocht van dit jaar gaat bijna beginnen. In welke vorm dan ook. Tot nader!

Octogon (het gebouw rechts met de dakpan-muts) van Schloss Oranienbaum.

Het verhaal van de tocht naar Berlijn mist de laatste dag nog. Die nadert de voltooiing, maar ondertussen kreeg ik vragen over dagetappes en andere praktische kanten van de tocht. Vandaag regende het toch de hele dag, het is me gelukt om een informatiepagina in z’n geheel te schrijven en van foto’s te voorzien. Nu verder met de laatste kilometers naar Berlijn. En dat terwijl de berichten in de media, over op handen zijnde nieuwe maatregelen, me niet erg gerust maken voor wat betreft de herfsttocht van dit jaar. Die gaat komende donderdag beginnen. Komende dinsdag wordt de eerste keer dat ik een persconferentie ga kijken.

Over dik twee weken is het herfstvakantie. Daarin fiets ik de laatste jaren een langere tocht, uitgegroeid tot de belangrijkste van het jaar, met een doel dat tot de verbeelding spreekt. De afgelopen weken maakte ik het plan voor de tocht van dit jaar. Een plan, zo bleek, met hindernissen. Maar het is er. De aanloop naar (en op termijn het verhaal van) de herfsttocht van 2020 is nu te lezen, op deze pagina.

Marktplatz van Lutherstadt-Wittenberg. In het midden de Stadtkirche, links het Rathaus.

Dag 9 van m’n fietstocht naar Berlijn heeft het licht gezien. Nu te lezen. Toen ik begon met schrijven dacht ik snel klaar te zijn. Het stuk van Mosigkau naar Rädigke is geen routedeel met adembenemende landschappen of bedwongen toppen. Lees verder →

Dag 8 van m’n tocht naar Berlijn staat erop. Een dag die ik, na het bos-en-berggeweld van de Harz op de dag ervoor, saai had kunnen vinden. Maar dat was hij niet. In het landschap, in de dorpen en in mensen die ik sprak bestaat de DDR nog. Verhalen met een ander perspectief, dorpen met bescheiden huizen en een landschap met een ander soort wegen. Geschiedenis fascineert me, de DDR ken ik van een jeugdherinnering. Ik laat de mensen aan het woord, ik laat het landschap m’n zintuigen kalmeren. Dag 8 was beslist de dag van de DDR, die de R1 een nieuw gezicht geeft. Nu in zijn volledigheid te lezen.

Het hoofdstuk over m’n nieuwe liefde, de Nazca Gaucho ligfiets die ik in april mocht ophalen, heeft een nieuwe paragraaf. Na de euforie, de relatiecrisis en de hervonden liefde ontbrak er nog een belangrijk moment. Een moment van de waarheid. Een echte klimtest, de eerste col. Hoe me dat is vergaan is vanaf nu te lezen op de ligfiets-pagina.

En, bijna vergeten, de pagina over m’n voorbereidingen voor de tocht naar Rome is ook een stuk gegroeid, met de afronding van m’n zoektocht naar ‘plan B’ en wat uitleg over routes en tracks (verplaatst naar deze pagina). Wordt vervolgd, uiteraard.

Op vakantie in Frankrijk rollen mijn ligfiets en ik in een zware relatiecrisis. Trouble in paradise. Ik heb het allemaal opgeschreven om het een plekje te geven. De pagina ‘Mijn ligfiets‘ heb ik van een nieuw hoofdstuk voorzien: Na de wittebroodsweken.