Vandaag rook het buiten naar najaar. Alsof de natuur zich voegt naar de astronomische kalender, die zegt dat de herfst op 23 september begint. Dan staat de zon precies boven de evenaar en is overal op aarde de nacht even lang als de dag: een equinox. De zon, voelbaar lager maar sterker dan de afgelopen regendagen, laat geuren loskomen. Tussen de struiken hangen spinnewebben. De cyclamen in de tuin bloeien uit alle macht, ze zijn een van de laatste. Met hen zal ik straks afscheid nemen van de maanden van zomerwarmte en lange avonden. Een nieuw seizoen begint, ik kijk er naar uit. In mijn hoofd rijpen fietsplannen. Ik wil over een paar maanden iets ongewoons doen, een tocht waarop ik wat meer van mezelf vraag. Naar een bestemming die voor mij iets betekent. Niet de tocht naar Stavanger, die is in april. Als het plan definitief wordt lees je dat hier.

De plannen in m’n hoofd hebben ruimte gekregen nu ik het lijstje heb voltooid van beroemde routes naar net zo beroemde bestemmingen. Parijs, Berlijn, Rome. Jaren geleden schreef ik op een van deze pagina’s dat ik die tochten eerst wilde doen, dat ik daarna terug zou zijn, opnieuw aangesloten op het bagagefietsen. Het heeft, merk ik nu, inderdaad zo gewerkt. Met de Maasroute van afgelopen juni sluit ik het hoofdstuk af van bestaande, door anderen gemaakte routes. Ik ga voortaan mijn eigen routes uitzetten. Daarbij hoef ik, zoals routemakers dat wel moeten, geen rekening te houden met fietsers die zo min mogelijk onverhard willen rijden, steden willen bezoeken en niet al te veel willen klimmen. Ik heb de ultieme vrijheid, de eerste tracks op weg naar Stavanger zijn klaar, ik ga van alles tegenkomen, het belooft goed te worden.

Daarnaast ben ik aan het experimenteren met bikepacking-spullen. Voortassen en -dragers gebruik ik al een tijd niet meer, ik heb die ruimte niet nodig, ze zijn me te lomp. Maar met alleen achtertassen, waarop m’n tent en slaapzak overdwars liggen, heb ik geen tas waar ik onderweg snel bij kan voor een jas of eten. Een etenszak heeft op meerdere tochten gewerkt, maar daar kan nog steeds geen jas of trui in. Ik heb de oplossing waarschijnlijk gevonden, je gaat het zien.

Routemaken heb ik al eens eerder gedaan, op de tocht naar de Zuidpunt. Dat beviel me. Het verhaal van die tocht is niet af, het is een jaar lang blijven steken bij een Mariakapel in Vlodrop. Ik begrijp hoe dat gegaan is, vanaf mei vorig jaar stond het schrijven in het teken van de tocht naar Rome. Dat ligt achter me, de Maasroute moet nog even wachten, ik richt me eerst op die tocht die ik in april 2021 fietste. Nog zo’n los eindje dat ik aan het wegwerken ben. Dag 3, van Reuver naar Epen, heb ik de afgelopen dagen voltooid en is nu te lezen. Ik ben het keerpunt van de tocht genaderd.

Wordt vervolgd, fiets ze en tot nader!