Jullie hebben dit keer langer op iets nieuws moeten wachten, beste lezers. Bedankt voor jullie geduld. De afgelopen tijd stonden m’n opdrachten en de dingen thuis niet toe dat ik veel aandacht kon hebben voor de schrijverij. Er moest betaalde arbeid verricht worden en ik heb een half weekend geslapen. M’n energie is weer terug, net als het verlangen om verder te gaan met het verhaal. Omdat het inmiddels drie weken geleden is sinds de laatste update, heb ik het verhaal van dag 9 gepubliceerd voor zover dat nu af is. Anders gaat het te lang duren. Het resterende deel duurt niet nog eens drie weken, geen nood.

Op de Zwitserland-traverse word ik geconfronteerd met m’n ambitie om Rome in minder dan drie weken te bereiken, met improviseren door de Thur die de route onder water zet en met het vele alleen zijn. Ik slaap in het bos, vrij maar ook alleen. Met plezier, maar ook omdat de weinige campings niet op handige plekken liggen. In de avonden fiets ik langer door, zonder te weten waar ik ga slapen. Dat is avontuur, maar het laat me ook nadenken over of ik de goede dingen doe, of m’n plezier voldoende aan het roer staat. Het maakt dat dag 9 een beschouwend begin heeft. En een erg aangenaam verloop, met een weggeslagen weg, een knoestige veerman (en een dwerg), een vaderlijke bakker en een lieve oude vrouw. Met als einde van dit eerste deel het bereiken van een mijlpaal. Nu te lezen, wordt vervolgd. Tot snel weer.