‘Olifantengras’ langs de mountainbikeroute in de bossen bij Soest, tijdens de veldrijtraining van gisteren. Voor de renners van acht en negen jaar maakt het een verhaal van wat anders gewoon gras zou zijn.
Vanmorgen, acht uur, de achtertuin staat in het zonlicht dat nu een uur eerder begint. Ik doe de tuindeur open, stap naar buiten en ben in India. De lucht met een restje koelte van de nacht, de zon die laag staat maar toch m’n wangen verwarmt, de geuren die de zon losmaakt. Zo voelde december op de keren dat ik in de winter door Noord-India fietste, op weg naar Delhi. In m’n nieuwe wollen shirt dat door R.S. Tailors in Amritsar (aan de Brambuta Market, mocht je in de buurt zijn) voor 170 roepies (120 voor de stof, 50 voor het maken) op maat was gemaakt. Het verhaal slaat de brug tussen de gebeurtenissen toen en m’n leven nu. Verhalen zijn het zout op het ei, de lila veldbloem in de kale berm, de ochtendzon die onder de wolken door piept. Ze doen me leven, verwachten, reflecteren. Door de verhalen van anderen ben ik gaan fietsen, heb ik m’n routes gevonden en m’n plannen gemaakt. Ze hebben m’n plek in het leven meebepaald.
Op YouTube hoef ik nooit ver te zoeken om een verhaal te vinden dat me onrustig maakt. Soms wordt zo’n verhaal een baken of een nieuwe ambitie. Ik volg Martijn Doolaard, die ik op YouTube als bikepacker leerde kennen en die nu in de Italiaanse Alpen twee natuurstenen hutten renoveert. Elke zondag een video, ik ga ervoor zitten. Het inspireert me om buiten te zijn, nog meer buiten te zijn. Of ik kijk naar de video’s van Lookout, Holy Roller en Red Panda (hun trail names) die samen de Appalachian Trail hebben gelopen, 3500 kilometer in bijna zes maanden. Het avontuur, de band die je met elkaar krijgt, een half jaar in de natuur zijn. Ik stel mezelf de vraag hoeveel ik mijn fietsbenen zou moeten trainen om ze (ook) loopbenen te laten worden. Een idee dat vanaf nu in m’n hoofd blijft hangen. Of de belevenissen van twee Duitse bikepackers die naar hun geboortehuizen in Centraal-Azië fietsen.
Verhalen zijn de paaltjes langs m’n pad. Het pad was een keuze, maar zonder nu en dan een paaltje was ik het misschien verloren tussen de dichte begroeiing, of had ik een pad dat beter bij me past niet ontdekt.
M’n eigen verhalen gaan verder, zoals dat van de Maasroute. Dag 1 is nu te lezen, het stuk van het hotel bij Nancy tot bijna aan de bron van de Maas. Met het shirt uit Amritsar in m’n fietstas.
Tot nader!