Foto hierboven: hei van Het Hazenwater, landgoed Den Treek, zuid van Amersfoort.
De winter. Mijn jongens weten het zeker: het is het mooiste seizoen. Sinterklaas, Kerst en hun verjaardagen. Lichtjes om het donker te verdrijven. Thuis, binnen, film kijken, samen eten, vogels voeren in de tuin. Als ze poezen waren, zouden ze avondenlang spinnen op de bank. De zomer is OK, de winter is top.
Mijn eigen verstandhouding met de winter verandert. Lange tijd vond ik de periode tussen eind oktober en de jaarwisseling een verschrikking. Een donker gat waarin alle licht en lichtheid verdween. Een nietsheid van grijze schemer en druilerigheid, waarin ik de beren benijdde die de hele winter doorslapen en pas wakker worden als het buiten weer leuk wordt. De Avonden, maar dan slecht geschreven. Gekookte aardappelenlucht en spetters op de ramen. Niet over nadenken, afschaffen.
Kamperen in Drenthe in februari, m’n fiets heeft het ’s nachts koud gehad.
Het wintergevoel
Totdat met twee jonge onbevangen zielen in huis ook mijn eigen kindzijn terugkwam. En ik weer hand in hand liep met mijn moeder door het winkelcentrum Holtenbroek, met de scherpe lucht van brandende kolen en stoom uit het treintje dat op kleine rails rondjes reed langs de winkels. Sinterklaas op de kazerne waar m’n vader werkte. Natte voetstappen in de V&D. Het geluid van scheurend cadeaupapier. De geur van naaldbos in de woonkamer, de adventskrans waarop elk weekend een kaars meer brandde. De ontbijten op de zondagmorgen, met getoast witbrood, tomatensap en witte sneeuw in de tuin. Sindsdien is de winter weer mijn winter en kan ik niet wachten tot de vrijgevige bisschop weer naar huis is en we de kerstboom van zolder halen. Met de winter kwamen de goede herinneringen terug aan rugzaktochten die ik in de kerstvakantie maakte met een stel vrienden. In de Belgische Ardennen, dik ingepakt, waar we het natte landschap doorkruisten, over hekken klommen, knerpend door de sneeuw die van bovenuit de sparren neerviel. Slapen in varkensschuren, wassen met beekwater dat zo koud was dat we er hoofdpijn van kregen. In elk dorp een kerststal, en dikke zwarte strengen met gekleurde gloeilampen in kerstbomen op het kerkplein. Het is er weer, de drang om dat koude landschap in te gaan, om de winter op te zoeken.
Natuurkampeerterrein De Voscheheugte, Mantinge. In februari was het er niet heel druk, maar wel heel mooi.
Wintertochten
Eind 2015 heb ik dat voor het eerst gedaan. Een rondje door Gelderland en Brabant. Slapen op De Vlagberg, een natuurkampeerterrein van Staatsbosbeheer. Overdekte kampvuurplaats, mooie grasjes tussen de dennen en stilte. In februari 2016 een tweede keer, rondje Drenthe met ’s morgens in Mantinge het ijs op m’n tent en Schotse Hooglanders aan de draad.
In december 2016 heb ik de Ardennen weer opgezocht (link hieronder). Dat was prachtig, en niet de laatste keer. Ik voel een nieuwe traditie geboren worden.
Een link opent een nieuwe pagina.
Kersttijd 2016: Eindhoven-Dinant-Maastricht
1 februari 2018 om 11:40
Mooi Piet deze beelden.