Middeleeuwse beelden boven de ingang van de basiliek van het Heilig Bloed in Brugge.
Foto hierboven: de IJzer tussen Diksmuide en Vleteren.
Van 27 tot en met 30 juni 2019 fietste ik van Vlissingen naar Maastricht, waarbij ik een deel van de Vlaanderenroute volgde. Klik voor het verhaal ervan op een van onderstaande links, daaronder staat de aanloop naar de tocht.
De aanloop
De zomer is begonnen. Op de kalender, in de lucht, in m’n beide zoons die aftellen tot de zomervakantie. Het licht is onweerstaanbaar, de herinnering aan m’n laatste zomertocht in 2017, door de Waalse Ardennen, is zoet. Maar het belangrijkste van alles: er is weer ruimte in m’n hoofd. De afgelopen maanden was die er niet, m’n gedachten waren bij andere dingen, een grote verandering nam me in beslag. Die ligt nu achter me. De hervonden ruimte laat nieuwe plannen geboren worden.
Heimwee
Ik heb heimwee naar België. Het land dat ik, in de jaren dat ik er werkte en tijdens de fietstochten die ik er maakte, lief heb gekregen. De afgelopen weken volgde ik de documentaire-serie Rond de Noordzee. Arnout Hauben reist met geluidsman Ruben Callens en cameraman Philippe Niclaes (die ook bijdragen aan het verhaal) in een paar maanden en ruim 5000 kilometer lang rond de Noordzee. Ze weten hoe ze een verhaal moeten vertellen. Met echte mensen, niet zwaar op de hand en met veel humor. Dingen komen samen in m’n hoofd. De Eerste Wereldoorlog die me blijft fascineren, het bekende maar vanaf de fiets onbekende Vlaanderen. De heimwee. Ik vind de Vlaanderenroute, waarvan het zuidelijke deel als een geografische parallel van oost naar west door heel Vlaanderen loopt, van Kanne (vlakbij Maastricht) tot Vleteren (in West-Vlaanderen, niet ver van de Franse grens). Die ga ik de andere richting op doen, van west naar oost, met een aanloop vanaf Vlissingen. Deze zomer worden het niet de Waalse Ardennen, het wordt de Vlaamse Parallel.