Kaart van de gefietste route voor zover ik die op dit moment heb beschreven. Wanneer ik een hoofdstuk toevoeg pas ik ook deze kaart aan. Dat geldt ook voor de route na Kathmandu, waarvan de hoofdstukindeling nog niet in het overzicht staat.
Hoofdstuk 1 | Eindelijk weg | Amsterdam – Uden
Hoofdstuk 2 | Het eerste doel | Uden – Livron-sur-Drôme
Hoofdstuk 3 | Jullie hebben het gehaald! | Livron-sur-Drôme – Rome
Hoofdstuk 4 | Zuid, alsmaar zuid | Rome – Brindisi
Hoofdstuk 5 | De Oriënt | Brindisi – Istanbul
Hoofdstuk 6 | Kruispunt aan de Bosporus | Istanbul
Hoofdstuk 7 | Een ongekend land | Istanbul – Karahayıt
Hoofdstuk 8 | Anadolu | Karahayıt – Konya
Hoofdstuk 9 | Het Oosten | Konya – Doğubayazıt
Hoofdstuk 10 | Met eigen ogen | Doğubayazıt – Esfahan
Hoofdstuk 11 | Parels in het zand | Esfahan – Bam
Hoofdstuk 12 | Waar niemand komt | Bam – Quetta
Hoofdstuk 13 | In het land van Ali Baba | Quetta – Lahore
Hoofdstuk 14 | Een oude bekende | Lahore – Delhi
Hoofdstuk 15 | A home away from home | Delhi – Kathmandu
De aanloop
Elsbeth en het Lago di Bolsena bij zonsondergang.
Waarom niet eerder?
Toen ik het verhaal van onze reis begon op te schrijven, al vrij snel nadat we terug waren in Nederland, deed ik dat met de ambitie om het uiteindelijk uit te (laten) geven. Die ambitie parkeerde ik toen ons leven aangenaam werd opgeschud door de komst van twee jochies, onze zoons. Ongeveer op hetzelfde moment begon mijn eenmansbedrijf te groeien, met grote opdrachten en een nieuwe focus – tunnelveiligheid. Ik vond mijn specialisme, waardoor ik een paar jaar later opnieuw ging studeren om mijn kennis te funderen. Allemaal welkome gebeurtenissen, maar ze hielpen niet mee bij de groei van het reisverhaal. Totdat onze beide jongemannen groter en zelfstandiger werden en ik weer om me heen ging kijken. Ik ging weer fietsen, en hervond mijn oude liefde die ik zo had verwaarloosd. Van het een kwam het ander. Nieuwe uitrusting, een nieuwe fiets, nieuwe tochten. Ik maakte weer contact met wat we hadden meegemaakt. Ik voelde het weer, ik was terug. En ik pakte de draad van het schrijven weer op.
Verlangen
Met het gevoel komt het verlangen naar het opnieuw weggaan. Het verlangen naar andere plekken en geuren, het verlangen naar weg, naar het achter me laten van het alledaagse. Omdat de wereld er ligt, buiten mijn voordeur, klaar om ontdekt te worden. Omdat het daarbuiten zo ontzettend mooi is. En omdat ik weet dat het kan. Daarvoor moet er ruimte zijn in mijn hoofd, ruimte die voor een deel wordt gevuld door verhalen die nog niet zijn verteld. Ik moest het een keer helemaal opschrijven.
Klim naar de Col de Larche vanaf de Franse kant.
Boek of web?
Toen ik het schrijven weer oppakte heb ik voor de keuze gestaan. Het hele verhaal opschrijven en het dan uitgeven, of het stukje bij beetje publiceren op deze pagina’s. Steeds een stuk verder, als in een echte reisblog. Uiteindelijk was dat geen moeilijke keuze, een boek voelde niet meer als iets van deze tijd. Het zou bovendien betekenen dat het nog langer stil zou blijven voordat er iets te lezen viel. Door het hier te plaatsen gaat het leven. Een hoofdstuk is nooit meteen af, maar groeit en ontwikkelt zich. Een geur of een beeld maakt soms dat er een herinnering bovenkomt die zelfs mijn dagboek gemist heeft. Al schrijvend ben ik er weer, op al die plekken waar we geweest zijn. Bovendien kan ik veel foto’s gebruiken, in een boek wordt dat snel kostbaar.
Ik heb het verhaal wel opgezet als een boek (met de hoeveelheid tekst die je daarin verwacht) – maar dan met foto’s en kaartjes. Dat zal niet voor iedereen zijn. Als je nog nooit met spullen achterop de grens over bent gefietst (en dat ook niet van plan bent), zeggen al die pashoogtes en fietsdetails je waarschijnlijk weinig. Dat kan ik me goed voorstellen. Maar als je wel grote of kleine fietsplannen hebt, helpen onze ervaringen je misschien bij je voorbereidingen, al is het maar bij de voorpret. Bij ons was dat zo: hoe meer fietsverhalen we lazen, hoe moeilijker het was om te wachten tot het moment dat we zelf vertrokken. Haal eruit wat er voor je inzit. En wie weet, als het helemaal klaar is geef ik het alsnog uit. Veel plezier!